Cielce: Różnice pomiędzy wersjami

Pierwsza wzmianka o Cielcach pojawiła się w [[1386]] r. Wieś stanowiła wtedy własność Szreniawitów lub Nałęczów. W 1806 r. [[Felicjan Otocki]] herbu [[Dołęga (herb szlachecki)|Dołęga]] sprzedał wieś [[Ignacy Jabłkowski|Ignacemu Jabłkowskiemu]] herbu [[Wczele (herb szlachecki)|Wczele]]. Rozwój wsi nastąpił, gdy przejął ją [[Józef Jabłkowski]] (1817-1889), który po ukończeniu prawa i agronomii osiadł w Cielcach w 1839 r. W 1846 r. przeprowadził oczynszowanie chłopów, które polegało na oddaniu zagrody na własność, a ziemi na wieczyste użytkowanie. Założył też nielegalną szkołę dla dzieci chłopskich, do której chodziły również jego własne dzieci. Po modernizacji i powiększeniu majątku do ok. 1600 ha w 1852 r. uruchomił w Cielcach cukrownię, która dotrwała do 1938 r. Wśród innych jego dokonań warto wspomnieć, iż był jednym z inicjatorów wybudowania kolei z [[Łódź|Łodzi]] do [[Koluszki|Koluszek]]. Jabłkowscy zmuszeni byli do sprzedaży Cielc w 1879 r. Józef Jabłkowski pozostawił po sobie czternaścioro dzieci (z małżeństwa z Joanną Garczyńską). Jego synowie założyli w Warszawie przy ul. Brackiej (z filią w Wilnie) " Dom Handlowy "Braci Jabłkowskich" (więcej w książce Feliksa Jabłkowskiego ''Romans ekonomiczny'', PAX 1980, ISBN 832071796583-207-1796-5). Po Jabłkowskich gospodarował w Cielcach Jan Kraczanowicz, a po nim Jan Karłowski - do [[1939]] r. Przed I wojną św. w Cielcach funkcjonowała tajna organizacja "[[Zaranie]]", po 1918 r. "zaraniowcy" wstąpili do PSL "[[Wyzwolenie (Polskie Stronnictwo Ludowe)|Wyzwolenie]]". W czasie następnej wojny funkcjonowała tutaj [[ZWZ]] - [[AK]]