Batalion Świętego Patryka: Różnice pomiędzy wersjami

Batalion św. Patryka

 

 

13 września 1847 r. wojska amerykańskie szturmowały meksykańską twierdzę Chapultepec. Dawna rezydencja azteckich władców, potem siedziba hiszpańskich wicekrólów, położona na wysokim wulkanicznym wzgórzu, była teraz ostatnim bastionem oporu Meksykanów na drodze do stolicy ich kraju, Mexico City. Tuż przed rozpoczęciem generalnego szturmu oczom zdumionych obrońców ukazał się niesamowity widok. U stóp wzgórza Amerykanie wznieśli długi rząd szubienic, pod które spędzili gromadę związanych ludzi.

Wśród katolików, walczących w armii amerykańskiej, poddawanych dotąd brutalnym represjom, naturalne były sympatie dla ofiar agresji i potępienie aktów barbarzyństwa. Wielu postanowiło przejść na stronę wojsk Meksyku, by z bronią w ręku chronić swych świątyń i swojej Wiary.

 

 

Batalion św. Patryka wyruszył na front w sile 260 żołnierzy. Uczestniczył we wszystkich większych bitwach wojny meksykańsko-amerykańskiej. Ocenia się, że przez jego szeregi przewinęło się ogółem ponad 500 ochotników. Najliczniejszą grupę stanowili w nim Irlandczycy oraz Amerykanie irlandzkiego pochodzenia, stąd często oddział nazywano “batalionem irlandzkim”. Nie do końca słusznie; dostępne mi źródła podają miejsce urodzenia 98 żołnierzy – jest wśród nich 38 Irlandczyków, 22 Amerykanów, 7 Szkotów, 6 Anglików; 14 ochotników pochodziło z różnych państw niemieckich, 6 z Meksyku, po 1 z Hiszpańskiej Florydy, Kanady, Francji i Włoch. Był i Polak, figurujący w dokumentach pod nazwiskiem Vinet.