Tadeusz Grabowski (1871–1960): Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
zmiana kategorii
m poprawa linków
Linia 2:
'''Tadeusz Grabowski''' (ur. [[29 października]] [[1871]] w [[Kraków|Krakowie]], zm. [[27 lipca]] [[1960]] w [[Kórnik]]u), polski historyk literatury, profesor [[Uniwersytet Jagielloński|Uniwersytetu Jagiellońskiego]] i [[Uniwersytet im. Adama Mickiewicza|Poznańskiego]], członek [[Polska Akademia Umiejętności|PAU]], członkek honorowy Korporacji Masovia.
 
Był synem Antoniego (przedsiębiorcy drogowego i kierownika szybu naftowego, uczestnika [[powstanie styczniowe|powstania styczniowego]]) i Aliny z Pogorzelskich; uczęszczał do gimnazjum Św. Jacka w Krakowie (do [[1891]]), następnie studiował historię literatury i językoznawstwo na Uniwersytecie Jagiellońskim (m.in. u [[Stanisław Tarnowski|Stanisława Tarnowskiego]]) w latach [[1891]]-[[1895]]. Przez kolejny rok uzupełniał studia w dziedzinie literatury średniowiecznej w Ecole des Hautes Etudes w [[Paryż]]u. W [[1896]] pracował krótko jako profesor języka polskiego w gimnazjum realnym w [[Iwano-FrankiwskFrankowsk|Stanisławowie]], w latach [[1896]]-[[1900]] w [[I_Liceum_Ogólnokształcące_im._Bartłomieja_Nowodworskiego_w_Krakowie|gimnazjum Św. Anny]] w Krakowie. W [[1900]] obronił doktorat na UJ (na podstawie pracy ''Michał Grabowski, jego pisma krytyczne i pojęcia polityczne''), w [[1901]] habilitował się (praca ''Ludwik Osiński i ówczesna krytyka literacka'') i został docentem w Katedrze Historii Literatury Polskiej. Bez powodzenia ubiegał się o objęcie tej katedry po przejściu na emeryturę S. Tarnowskiego w [[1909]]; został w t.r. mianowany profesorem nadzwyczajnym i kontynuował wykłady z historii literatury romantycznej i dziejów reformacji do [[1919]] (w [[1912]] nastąpiła zmiana nazwy katedry na I Katedra Historii Literatury Polskiej).
 
W [[1919]] przeniósł się na Uniwersytet Poznański, gdzie został profesorem zwyczajnym i kierownikiem II Katedry Historii Literatury Polskiej; w roku akademickim [[1922]]/[[1923]] pełnił funkcję dziekana Wydziału Filozoficznego. Wykładał historię literatury polskiej także na uniwersytetach w [[Praga|Pradze]] i Paryżu ([[1923]]-[[1925]]). Brał udział w [[Tajne komplety|tajnym nauczaniu]], wykładając polonistykę na kursach uniwersyteckich w [[Poznań|Poznaniu]]; pracował także przez pewien czas w okresie okupacji w [[Biblioteka Jagiellońska|Bibliotece Jagiellońskiej]]. Po wojnie kontynuował wykłady na Uniwersytecie Poznańskim z [[romanistyka|romanistyki]]; przeszedł na emeryturę w [[1952]]. Od [[1909]] był członkiem-korespondentem [[Polska Akademia Umiejętności|AU]] (późniejsza PAU), od [[1945]] członkiem czynnym PAU. Należał także do Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk ([[1913]] członek-korespondent, [[1917]] członek zwyczajny) oraz Towarzystwa Naukowego we [[Lwów|Lwowie]] ([[1925]] członek czynny). Był odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim francuskiej [[Legia Honorowa|Legii Honorowej]] oraz Krzyżem Komandorskim czeskiego Orderu Lwa Białego.