Order Świętych Maurycego i Łazarza: Różnice pomiędzy wersjami

Order został utworzony - pierwotnie jako [[zakon rycerski]] - przez księcia [[Emanuel Filibert|Emanuela Filiberta]] w [[1572]] z połączenia własnego [[Zakon św. Maurycego|Zakonu św. Maurycego]] z włoskimi [[lazaryci|zakonnikami św. Łazarza]] (podlegającymi obediencji magistralnej z siedzibą w [[Kapua|Kapui]]). Powstały w efekcie nowy zakon przejął włoskie posiadłości [[lazaryci|lazarytów]] i ich [[Augustyn z Hippony|augustiańską]] regułę. Utworzenie nowego zakonu pod wezwaniem świętych Maurycego i Łazarza potwierdził papież [[Grzegorz XIII]] mocą bulli ''Pro Commisa'' z [[1572]]. Dawny zakon św. Maurycego był religijnym zakonem rycerskim, a nowy zakon pod wezwaniem obu świętych posiadał charakter odznaczenia za zasługi wobec dynastii sabaudzkiej. Król Sardynii [[Wiktor Emanuel I]] nadał mu w roku [[1816]] nowe [[statut]]y, najobszerniejsze w historii orderów świata (226 [[paragraf]]ów w 10 rozdziałach). Order podzielony został na trzy klasy:

*Kawaler z prawa (''Cavaliere di giustizia'') i kawaler z łaski (''Cavaliere di grazia'')

 

Godność kawalera z łaski nadawana była za długoletnią służbę państwową osobom stanu [[szlachta|nieszlacheckiego]], które posiadały co najmniej rangę [[podpułkownik]]a lub jej odpowiednik w służbie cywilnej. Przy wszystkich stopniach "kawalerów z prawa" należało się wykazać ośmioma przodkami stanu szlacheckiego po mieczu i po kądzieli, mieć zezwolenie papieskie na ew. drugie małżeństwo oraz stosować się do zakazu poślubienia kobiety [[wdowa|owdowiałej]]. Opłata wstępna wynosiła 1500 lirów w złocie, ale ubogi kawaler w wieku emerytalnym mógł uzyskać [[renta|rentę]] w wys. 600 lirów.