Félix Mantilla: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
Linia 2:
===Życiorys===
Pochodzi z rodziny nauczycielskiej, treningi tenisowe podjął w wieku 10 lat. Był wyróżniającym się w kraju juniorem, w [[1992]], razem m.in. z [[Albert Costa|Albertem Costą]], sięgnął po drużynowe trofeum Sunshine Cup. W [[1993]] rozpoczął karierę zawodową; przebijał się początkowo przez turnieje satelitarne i challengerowe, m.in. w [[1994]] wygrywając cykl satelitarny w Ameryce Południowej (Paragwaj i Urugwaj). W tym samym roku debiutował w głównym cyklu ''[[Association of Tennis Professionals|ATP Tour]]'', przegrywając jednak już w I rundzie turnieju w Pradze z rodakiem [[Àlex Corretja|Àlexem Corretją]]. W 1995 awansował do czołowej setki rankingu światowego, notując finał challengera w Budapeszcie przegrany do [[Jiří Novák|Jiříego Nováka]], pierwszy półfinał ''ATP Tour'' w Walencji przegrany do [[Sjeng Schalken|Sjenga Schalkena]] i wreszcie pierwszy finał w tym cyklu – w Buenos Aires, gdzie musiał uznać wyższość [[Carlos Moyá|Carlosa Moyi]].
Sezon 1996 okazał się przełomowy w karierze Mantilli. Hiszpan wygrał m.in. trzy challengery bez straty seta, debiutował w turnieju [[Wielki Szlem|wielkoszlemowym]], dochodząc do III rundy [[French Open]] (przegrał z późniejszym zwycięzcą [[Jewgienij Kafelnikow|Kafelnikowem]]), był również w ćwierćfinale dużej imprezy w Monte Carlo (gdzie pokonał m.in. znanego rodaka [[Sergi Bruguera|Bruguerę]]). Świętował także pierwsze turniejowe zwycięstwo w cyklu ''ATP Tour'', po finale w Oporto z Argentyńczykiem [[Hernan Gumy|Hernanem Gumy]], ponadto osiągnął cztery dalsze finały (w St. Pölten przegrał z [[Marcelo Ríos]]em, w Gstaad i San Marino z Albertem Costą, w Umagu z Carlosem Moyą). Rezultaty te nie mogły pozostać bez wpływu na znaczny awans Hiszpana w rankingu – rok 1996 zakończył w najlepszej dwudziestce rakiet na świecie.
| |||