Stefan Henryk: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
nowy
 
Bonio (dyskusja | edycje)
Linia 21:
 
==Wyprawa krzyżowa==
Był jednym z przywódców I wyprawy krzyżowej. Wyruszył na nią za namową żony. W drogę do Ziemi Świętej udał się w towarzystwie [[Robert II Jerozolimski|Roberta II]], hrabiego Flandrii, i swojego szwagra, [[Robert II Krótkoudy|Roberta II]], [[Książęta Normandii|księcia Normandii]]. Stefanowi towarzyszył równiechrównież [[Fulcher z Chartres]], kronikarz krucjaty. Krzyżowcy północnofrancuscy wybrali drogę przez Półwysep Apeniński i w [[Bari]] weszli na statki, które przewiozły ich do [[Durrës|Dyrrachium]]. Stamtąd krzyżowcy udali się do [[Konstantynopol]]a. Tam połączyli się z innymi oddziałami krzyżowców. Stefan towarzyszył armii krzyżowej aż do [[Antiochia|Antiochii]]. Po kilku miesiącach [[Oblężenie Antiochii|oblężenia]] twierdzy, w obliczu marnej sytuacji krzyżowców, Stefan opuścił ich szeregi i udał się do Konstantynopola, skąd powrócił do domu ([[1098]] r.).
 
Takie postępowanie nie spodobało się żonie Stefana, hrabinie Adeli, która wymogła na mężu powrót na Wschód. Stefan przyłączył się do krzyżowców włoskich, jednej z grup krzyżowców, który wyruszyli na wieść o sukcesach I krucjaty (tzw. [[krucjaty 1101 roku]]). Podczas marszu przez [[Anatolia|Anatolię]] krzyżowcy (którym przewodził hrabia [[Rajmund z Tuluzy]]) zdecydowali się odbić jednego liderów I krucjaty, [[Boemund I|Boemunda z Tarentu]], więzionego przez emirów [[Daniszmendydzi|daniszmendydzkich]]. Krzyżowcy ponieśli jednak ciężką klęskę z rąk [[Turcy seldżuccy|Seldżuków]] pod Mersivan. Stefan i Rajmund uciekli do [[Synopa|Synopy]], a później do Konstantynopola. Stamtąd popłynęli w [[1102]] r. na Wschód i dotarli do [[Tars]]u, a następnie do Antiochii.