Pat Cash: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne merytoryczne |
drobne redakcyjne, drobne merytoryczne |
||
Linia 6:
W [[1984]] był półfinalistą wielkoszlemowych Wimbledonu i US Open; w Anglii uległ [[John McEnroe|Johnowi McEnroe]], w USA [[Ivan Lendl|Ivanowi Lendlowi]]. W [[1986]] ponownie sięgnął po Puchar Davisa, po raz drugi zdobywając decydujący punkt, tym razem po zwycięstwie nad Szwedem [[Mikael Pernfors|Mikaelem Pernforsem]].
Najlepszy w jego karierze okazał się sezon [[1987]]. W styczniu dotarł do finału [[Australian Open]], po raz ostatni rozgrywanego na trawiastych kortach Kooyong. Pokonał m.in. [[Paul Annacone|Paula Annacone]], [[Yannick Noah|Yannicka Noaha]] i Ivana Lendla, w decydującym meczu nie sprostał Szwedowi [[Stefan Edberg|Stefanowi Edbergowi]]. Dwa miesiące później wygrał turniej w Nancy (w finale z rodakiem [[Wally Masur]]em). Jeszcze lepszą dyspozycję wykazał latem - najpierw dotarł do półfinału turnieju w [[Londyn|londyńskim]] Queen's Clubie (zrewanżował się Edbergowi w ćwierćfinale, w kolejnej rundzie uległ [[Jimmy Connors|Connorsowi]]), a następnie odniósł swoje jedyne wielkoszlemowe zwycięstwo. W drodze po triumf wimbledoński pokonał m.in. Francuza [[Guy Forget]]a, Szweda [[Mats Wilander|Matsa Wilandera]] (nr 3 na świecie), Connorsa, a w finale lidera rankingu światowego Ivana Lendla. W dalszej części sezonu był jeszcze w finale w [[Sydney]] oraz wygrał turniej w [[Johannesburg]]u. Wystąpił także w turnieju [[Tennis Masters Cup|Masters]], odpadając na etapie rozgrywek grupowych (pokonał [[Miloslav Mečíř|Mečířa]], przegrał z Edbergiem i Wilanderem). Sezon ukończył na 7 pozycji w rankingu [[ATP (tenis)|ATP]].
W styczniu [[1988]] ponownie dotarł do finału Australian Open, tym razem na kortach Flinders Park; uległ w dramatycznym, pięciosetowym finale Wilanderowi (6:8 w decydującym secie). W maju 1988
Pat Cash ma również za sobą bogatą karierę deblową. W sierpniu 1984 był klasyfikowany na pozycji nr 6 na świecie. Do jego największych sukcesów można zaliczyć dwa finały wimbledońskie. W 1984 w parze z [[Paul McNamee|Paulem McNamee]] uległ [[Peter Fleming|Peterowi Flemingowi]] i Johnowi McEnroe, rok później, tym razem z [[John Fitzgerald|Johnem Fitzgeraldem]], zrewanżował się w półfinale McEnroe i Flemingowi, ale w finale nie sprostał [[Heinz Günthardt|Heinzowi Günthardtowi]] i [[Balázs Taróczy|Balázsowi Taróczemu]]. Wygrał dwanaście turniejów, sześciokrotnie przegrywał w finałach. Po zakończeniu kariery sportowej okazjonalnie występował w turniejach weteranów, a w styczniu [[2006]] wziął nawet udział w rywalizacji deblistów w turnieju ATP Tour w [[Indie|indyjskim]] Chennai - w parze z Hindusem Karanem Rastogi uległ w I rundzie Niemcom [[Rainer Schüttler|Rainerowi Schüttlerowi]] i [[Alexander Waske|Alexandrem Waske]].
|