Mahasanghika

== Mahasamghika

==

Mahasamghika (tłumaczone także jako „Mahasanghika”) (dosł. „Wielka[/Większa] Społeczność” lub większość) była jedną z wczesnych szkół buddyjskich w starożytnych Indiach, która w chwili obecnej już nie istnieje (t.j. jej linia święceń nie jest kontynuowana). Informacje na temat początków odłamu Buddyzmu zwanego Mahasamghika ciągle nie są pewne. Są one przedmiotem zaciekłych dyskusji pomiędzy uczonymi. Powodem tak dużego zainteresowania początkami szkoły Mahasamghika jest to, że jej zapis tekstów Vinaya’i wydaje się pod kilkoma względami przedstawiać starszą ich wersję (zob. poniżej) i w ten sposób ma ono ważne konsekwencje dla historii zapisów Vinaya’i wszystkich odłamów.

Lokalizacja

Mahasamghikanie zamieszkiwali początkowo północno-zachodnie Indie, ale ich obecność była też znacząca w południowo-wschodnich Indiach w okolicach Amaravati i Nagarjunakonda (Sthaviravadanie zajmowali północny-wschód).

Początki

Jak można by się było spodziewać, jeśli chodzi o historię okresu odłamów, każdy z odłamów posiadał swoje własne księgi. Księgi Theravady znalezione w Dipavamsa wydają się być jedynie baśniowym zapisem, stworzonym w celu wychwalania odłamu Theravady, napisanym w czasie, w którym sytuacja historyczna została już zapomniana. Zgodnie z zapisem, odłam Mahasamghika został uformowany w czasie pierwszego buddyjskiego rozłamu ok. 320 r. p.n.e.. Szkoła ta poróżniła się ze szkołą Sthaviravada (Starszych) w kwestii autentyczności pewnych tekstów, które zwolennicy Magasamghiki uważali za wymyślone przez Starszych i nie będące prawdziwym Słowem [budda|[Buddy]] (Buddhavacana), przez co nie przyłączyli się oni do trzeciego soboru buddyjskiego. Istnieje kilka innych zapisów: odłamu Sammitiya, Sarvastivada i innych. Zapis Mahasamghika na temat jej początków utrzymuje, iż oddzielili się oni od Sthaviravady na przyjacielskich warunkach w czasie spotkania zwołanego przez Króla, następcę Króla Pushyamitra, który prześladował Buddyzm - prawdopodobnie chodziło o Agnimitra – a zatem po Trzecim Soborze. Z tego zapisu nie wynika jasno, że ów podział mógłby się w sensie technicznym liczyć jako formalny ‘rozłam’. Według nich chodziło o to, że Starsi stworzyli nową wersję Vinaya’i. A także o to, iż Król (i bezwzględnie pisarze) uznali obie wersje za wartościowe, ale uznano, że mnisi muszą wybrać sobie którąś z nich; nie mogli wahać się pomiędzy obiema. I tak ci, którzy wybrali starą wersję Vinaya’i zostali nazwani Magasamghikanami, a ci, którzy podążyli za nową wersją, zostali nazwani Sthaviranami. Zapis Mahasamghikan podaje listę wszystkich głównych odłamów, wraz z kolorami noszonych przez nie szat.

Zapis Vinaya’i

Zapis Vinaya’i wg Mahasamghikan jest zasadniczo bardzo podobny do innych zapisów, które ogólnie są do siebie podobne. Jednakże w dużym stopniu różni się on od pozostałych zapisów strukturą, choć ogólnie rzecz biorąc zasady mają takie same znaczenie, jeśli porówna się (objaśnienia) Vibhangi. Cechy Vinaya’i w wersji Mahasamghika, które sugerują, że może to być starsze wydanie, są w skrócie takie: części Bhiksu-prakirnaka, Bhiksuni-prakirnaka i Bhiksu-abhisamacarika-dharma odpowiadają w zasadzie Khandhaka/ Skhandhaka szkół Sthavira. Jednakże ta struktura jest prostsza i wg ostatnich badań przeprowadzonych przez Clarke’a, struktura naśladuje matika (Macierz), którą także da się znaleźć w Vinaya’ch kilku szkół Sthavira, co sugeruje, że pochodzi ona sprzed podziału. Poddziały części Prakirnaka także są zatytułowane pratisamyukta, nie zaś Skandhaka/ Khandhaka. Pratisamyukta/ Patisamyutta oznacza część lub rozdział w zbiorze, zorganizowanym wg podmiotu; „zasady-samyukta”, takiej jak Samyutta-Nikaya/ Samyukta-agama. Uczeni tacy jak Mistrz Yin Shun, Choong Moon Keat i Bhikkhu Sujato próbowali dowieść, że Samyutta / Samyukta reprezentuje najwcześniejszy zbiór spośród Nikaya/ Agama i to równie dobrze może sugerować, iż jest to także najstarsza zasada organizacji. (Notabene, niekoniecznie mówi to cokolwiek na temat wieku zawartości tekstów). Istnieje także kilka historii w Vinaya’i podrzędnych szkół, Mahāsāṃghika-Lokottaravada (Lokuttaravada), gdzie wiele z nich pokazuje źle powiązane, jawne wstawki, podczas gdy w strukturze wersji Sthaviry, historie zintegrowane są w pełny schemat, który musiał być oryginalnie wspaniałą, artystyczną kompozycją literacką. Także w sformułowaniach pewnych zasad pratimoksha sposób wyrażania (choć ogólnie rzecz biorąc identyczny w znaczeniu jak w innych wersjach) często okazuje się przedstawiać jaśniejszą, choć mniej uproszczoną wersję, co sugeruje, iż może być ona starsza. Szczególnie da się to zauważyć w Bhiksuni-Vinaya, która nie zachowała się tak dobrze jak Bhiksu-Vinaya ogólnie we wszystkich wersjach. Jednakże sformułowania pewnych zasad, które wydają się być bardzo zagmatwane w innych wersjach (np. Bhikkhuni Sanghadisesa trzy = sześć w Ma-L) wydają się lepiej reprezentować to, czego można by się było spodziewać po oryginalnych sformułowaniach, które mogłyby prowadzić do różnorodności zagmatwanych sformułowań, które widzimy (prawdopodobnie później) w innych wersjach. Sformułowanie tej zasady (jako przykład) pokazuje także formację pół-równoległą do zbliżonej zasady dla Bhiksu, którą można znaleźć w podobniejszej formie we wszystkich Vinaya’ch (Pc64 w Pali).