|
[[Grafika:Heinrich der Zänker.jpg|thumb|200px|Henryk Kłótnik]]
'''Henryk II Kłótnik''' ([[Język niemiecki|niem.]] ''Heinrich II. der Zänker'') (ur. [[951]], zm.Zorganizowana [[28na sierpnia]]przełomie [[995]]lipca wi Gandersheim)sierpnia - książę [[Bawaria|bawarski]] ([[955]]-[[976]] iroku [[985]]-[[995]]) z dynastii [[Ludolfingowie|Ludolfingów]]. Syn iwyprawa następcaOttona [[HenrykII Ina (książęCzechy Bawarii)|Henrykazakończyła I]].się
W latach [[974]]-[[977]] występował jako przywódca opozycji przeciwko swojemu stryjecznemu bratu [[Otton II (cesarz rzymski)|Ottonowi II]]. Po jego śmierci ([[983]]) starał się o koronę, jednak ostatecznie musiał zrezygnować z roszczeń na rzecz syna zmarłego - [[Otton III (cesarz rzymski)|Ottona III]]. Ojciec [[Henryk II Święty|Henryka II Świętego]].
MISTRZ JEST TYLKO JEDEN LEGIA
Był jedynym synem [[Henryk I (książę Bawarii)|Henryka I]], księcia [[Bawaria|bawarskiego]], i jego żony Judyty, księżniczki bawarskiej, córki [[Arnulf (książę Bawarii)|Arnulfa]]; wnukiem [[Henryk I Ptasznik|Henryka I Ptasznika]].
[[11 listopada]] [[973]] roku zmarł [[Burchard III (książę Szwabii)|Burchard III]], książę Szwabii, szwagier Henryka Kłótnika. Otto II przekazał pozostawione przez niego księstwo swojemu bratankowi - również noszącemu imię Otto. Wywołało to niezadowolenie możnowładców szwabskich i bawarskich, a na czele spisku stanął właśnie Henryk Kłótnik. Pod [[974]] rokiem ''Roczniki altajskie'' przekazały informację o spotkaniu Henryka z [[Abraham (biskup Fryzyngi)|Abrahamem]], biskupem Fryzyngi, oraz słowiańskimi książętami: [[Bolesław II Pobożny|Bolesławem II]] czeskim i [[Mieszko I|Mieszkiem I]] polskim. Sądzi się, że spotkanie to było związane z powstawaniem frontu przeciwko Ottonowi II<ref>J. A. Sobiesiak, ''Bolesław II Przemyślida (+999)'', s. 49.</ref>.
Cesarz został poinformowany przez komesa [[Bertold ze Schweinfurtu|Bertolda]] o knowaniach swojego brata stryjecznego. Książę bawarski stawił się przed Ottonem II i zdał się na jego łaskę; został uwięziony w [[Ingelheim]]. Represje dotknęły też sprzymierzeńców Henryka II Kłótnika: Abraham został zesłany do klasztoru w Korbei, zaś w [[975]] cesarz Otto II zaatakował, zresztą bez większych sukcesów, Czechy.
W styczniu [[976]] roku Henryk II opuścił Ingelheim; nie jest jasne, czy został zwolniony, czy udało mu się uciec z więzienia. Powrócił do Bawarii, gdzie zebrał stronników i stanął na czele buntu przeciwko Ottonowi II. Wśród zwolenników Henryka znajdowali się w tym czasie m.in. [[Gunter z Merseburga]] z synem Ekkehardem, graf Dedi z rodu Wettinów, Ekbert Jednooki i [[Henryk (biskup Augsburga)|Henryk]], biskup Augsburga. Biskupi, znajdujący się w otoczeniu Ottona II, obłożyli [[Ekskomunika|klątwą]] bawarskiego księcia i jego stronników. W lipcu Otto II po raz drugi wkroczył do Bawarii i opanował Ratyzbonę; Henryk musiał się salwować ucieczką do Czech.
Zorganizowana na przełomie lipca i sierpnia 976 roku wyprawa Ottona II na Czechy zakończyła się niepowodzeniem. Jednak pozbawił Henryka księstwa bawarskiego i przekazał je swojemu bratankowi - Ottonowi szwabskiemu. Wtedy też odłączono od Bawarii większość marchii przygranicznych (oprócz [[Nordgau]] rządzonej przez Bertolda ze Schweinfurtu) - po złączeniu ich z marchią Karyntii utworzono księstwo Karyntii, które przypadło [[Henryk III Młodszy|Henrykowi "Młodszemu"]], synowi [[Bertold (książę Bawarii)|Bertolda]], księcia bawarskiego. Przypuszcza się, że wtedy też - bawarska Marchia Wschodnia - rządzona przez Burcharda, wuja Henryka, została przekazana [[Leopold I Babenberg|Leopoldowi (Liutpoldowi)]], krewnemu Bertolda ze Schweinfurtu<ref>J. A. Sobiesiak, ''Bolesław II Przemyślida (+999)'', s. 57-58.</ref>.
W [[977]] roku Henryk, w porozumieniu z Henrykiem "Młodszym", księciem Karyntii, i Henrykiem, biskupem Augsburga, wzniecił kolejny bunt w Bawarii - nazywa się go "buntem trzech Henryków". We wrześniu 977 roku zajął Passawę, wypędzając tamtejszego biskupa Pilgrima. Już w październiku tego roku Otto II rozpoczął oblężenie Passawy; Henryk musiał skapitulować. Uwięziony, został osadzony w [[Magdeburg]]u.
Wielkanocą [[978]] roku odbył się sąd nad Henrykiem i jego stronnikami. Były książę bawarski został skazany na wygnanie i osadzony w [[Utrecht|Utrechcie]] pod nadzorem tamtejszego biskupa Folkmara. Henryk Młodszy utracił księstwo Karyntii. Henryk, biskup Augsburga, został skazany na zesłanie do klasztoru w [[Werden]]; później jednak uzyskał łaskę cesarską.
[[7 grudnia]] [[983]] roku zmarł Otto II. Na wieść o jego śmierci, biskup Folkmar uwolnił Henryka II Kłótnika. Ten, będąc najbliższym krewnym po mieczu syna zmarłego cesarza - trzyletniego [[Otton III (cesarz rzymski)|Ottona III]] - zażądał od arcybiskupa kolońskiego Warina wydania małego bratanka stryjecznego. Następnie Henryk wezwał swoich stronników na zjazd do Kwedlinburga, który odbył się na Wielkanoc [[984]] roku. Tam został przez swoich stronników ogłoszony królem. We wspomnianym zjeździe wzięli udział trzej słowiańscy książęta: Bolesław II czeski, Mieszko I polski i Mściwoj obodrzycki. Roszczenia Henryka spośród niemieckich dostojników popierali m.in. Gizyler, arcybiskup Magdeburga, komes Wilhelm z Weimaru i Rygdag (Rykdag), margrabia Miśni.
Część uczestników zjazdu w Kwedlinburgu zdecydowała się opuścić miasto i udać się do [[Aselburg]]a koło [[Brunszwik]]u, gdzie zbierali się stronnicy Ottona III. Henryk zdecydował się tam wysłać Folkmara, biskupa Utrechtu, z zadaniem przeciągnięcia na swoją stronę lub przynajmniej skłócenia przeciwników.
Sytuacja Henryka zaczęła się pogarszać. Nie tylko nie zdobył powszechnej akceptacji jako król, lecz nie mógł nawet odzyskać Bawarii, gdzie rządził Henryk III Młodszy. Udał się do [[Frankonia|Frankonii]]; tam spotkał się z silnym oporem stronników Ottona III. Obawiając się wybuchu otwartej wojny, [[29 czerwca]] 984 roku wydał małego Ottona jego matce Teofano.
W [[985]] otrzymał jako zadośćuczynienie księstwo Bawarii, którym zarządzał już do śmierci, broniąc jej przed najazdami [[Węgrzy|węgierskimi]].
W latach 985-995 rozpoczął emisję półdenarów, zrywając z wzorem denarów ratyzbońskich.
W [[992]] roku wziął udział w wyprawie Ottona III przeciwko Wieletom, dowodząc siłami bawarskimi.
== Małżeństwo i potomstwo ==
| 