Klibanariusze: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
m poprawa linków
Nie podano opisu zmian
Linia 4:
Klibanariusze byli cięższą odmianą [[katafrakta|katafraktów]]; podczas gdy ci drudzy przeznaczeni byli do walki z [[piechota|piechotą]] oni walczyli z konnicą przeciwnika. Katafrakci walczyli w szyku złożonym z kilku szeregów, a klibanariusze tworzyli czoło i boki szyku klinowego którego środek stanowili współgrający z nimi lekkozbrojni konni łucznicy.
 
Uzbrojenie zaczepne klibanariusza składało się z długiej, dwuręcznej włóczni zwanej [[kontos]]em (urzywana od I stulecia p. n. e. do VI stulecia n. e.), określanej w Bizancjum mianem [[kontarion]] (dł. 360 cm.), miecza i [[|łuk refleksyjny|łuku refleksyjnego]]. Uzbrojenie ochronne stanowił [[hełm]], mała okrągła [[tarcza]] (katafrakci jej nie używali), oraz kaftan z [[kolczuga|kolczugi]] zakrywający ciało od kolan do łokci na który nakładano [[zbroja lamelowa|zbroję lamelkową]], [[karacena|karacenową]] lub kaftan z pikowanej tkaniny (przeszywanica/tigelaja). Osłoną nóg były pokryte kolczą plecionką spodnie dodatkowo wzmacniane metalowymi pierścieniami.
 
Zbroją wierzchowca był pikowany [[kropierz]] zakrywający boki, pierś, grzywę i głowę konia lub ponaszywany płytkami z metalu, rogu czy kości. Niekiedy ograniczano się tu tylko do napierśnika i [[naczółka]] osłaniającego nos, czoło i niekiedy oczy konia za wyjątkiem mózgoczaszki.