Ładunek (nabój): Różnice pomiędzy wersjami

'''Ładunek (amunicja)''' - inaczej patron (od niem. Patrone) - historycznie [[nabój]] - pierwowzór współczesnego [[nabój zespolony|naboju zespolonego]]. Zawinięta w papierową tulejkę porcja [[proch czarny|czarnego prochu]] do oddania pojedynczego strzału wraz [[pocisk]]iem w postaci kuli [[ołów|ołowianej]]<ref> sporządzanie ładunków - Maciejewski, str. 155, rys. 21 (za franc. ''"Règlement de Bardin"'', 1807)</ref>, ułatwiająca ładowanie [[broń odprzodowa|broni odprzodowej]], przechowywana w [[ładownica|ładownicy]]. W Polsce wprowadzenie ładunków przypisuje się królowi [[Stefan Batory|Stefanowi Batoremu]] w ramach reform wojska ([[piechota wybraniecka]]<ref> Maciejewski, str. 13</ref>). Zastąpił używanie [[prochownica|prochownic]], zwłaszcza w wojsku, eliminując stosowanie [[przybitka|przybitki]] i [[flejtuch]]a, (zmięty papier stanowił przybitkę), ułatwiając ładowanie i tym samym zwiększając szybkostrzelność, choć wymagał kosztownego (wówczas) [[papier]]u ([[papier czerpany]]). Rozpowszechniony w końcu XVII i XVIII w. w wojsku. Stosowany do II poł. XIX w. do momentu wprowadzenia broni odtylcowej (np. [[karabin Dreyse M1849|karabinu Dreyse wz. 1849]], [[karabin Sharps|karabin Sharps M1948]], [[karabin kammerlader|karabin norweski M1842]]) z nabojem zespolonym, w łusce metalowej.