W życiu prywatnym Stanisław, podobnie jak Janusz III, nie stronił od mocnych trunków i kobiet, co najprawdopodobniej przyczyniło się do jego przedwczesnego zgonu [[8 sierpnia]] [[1524]]. Książę został pochowany w kolegiacie św. Jana w Warszawie. Nie zdążył się ożenić i nie pozostawił potomstwa.
Nagłe zgony Stanisława i dwa lata później Janusza III – młodych dwudziestoparoletnich książąt wywołały u współczesnych wrażenie ich nienaturalności. Główną podejrzaną była wojewodzianka [[Płock|płocka]] Katarzyna Radziejowska, która z zazdrości z powodu nieodwzajemnionej miłości miała otrućzlecić otrucie najpierw matkęmatki książąt AnnęAnny Radziwiłł, następnie Stanisława, wreszcie Janusza. Dokonać tego miała za pośrednictwem szlachcianki Kliczewskiej. Tę ostatnią wraz z jej pomocnicą żywcem spalono. Obie nago przywiązano do słupów i ''piekły się cztery godziny niźli pomarły''. Wojewodzianki nie odważono się sądzić. Zaczęto jednak szeptać, iż Katarzyna Radziejowska miała potężnych zauszników i że do zbrodni nakłaniać ją miała królowa [[Bona Sforza|Bona]]. Podejrzenia były na tyle poważne, że [[Zygmunt I Stary]] chcąc raz na zawsze sprawę wyjaśnić polecił przeprowadzić śledztwo, w wyniku którego ogłoszono specjalnym edyktem z [[9 lutego]] [[1528]], że książęta "nie sztuką ani sprawą ludzką, lecz z woli Pana Wszechmogącego tego świata zeszli".
Podejrzenia były na tyle poważne (zwłaszcza, iż wśród podejrzanych znalazła się również żona króla Polski – Bona Sforca), że [[Zygmunt I Stary]] chcąc raz na zawsze sprawę wyjaśnić polecił przeprowadzić śledztwo, w wyniku którego ogłoszono specjalnym edyktem z [[9 lutego]] [[1528]], że książęta "nie sztuką ani sprawą ludzką, lecz z woli Pana Wszechmogącego tego świata zeszli".
Prawdziwą przyczyną śmierci obu książąt mogła być dziedziczna choroba [[Piastowie|Piastów mazowieckich]] podana w kronice przez [[Jan Długosz|Jana Długosza]] – [[gruźlica]].
