Szachy heksagonalne: Różnice pomiędzy wersjami

[[Szachy heksagonalne]] są wariantem [[szachy|szachów]] grywanym na sześciokątnej [[Szachownica (szachy)|szachownicy]] z sześciokątnymi polami. Zasady gry zostały opracowane w [[1936]] roku przez Polaka Władysława Glińskiego, dlatego gra znana jest również jako '''Szachy polskie'''. Według niektórych źródeł, liczba graczy przekroczyła pół miliona{{fakt}}. Gra uzyskała szczególną popularność zwłaszcza w krajach postkomunistycznych.

 

Szachy heksagonalne Glińskiego są grą dwuosobową. Gra toczy się na sześciokątnej szachownicy, składającej się z 91 sześciokątnych pól w trzech kolorach: jasnym, ciemnym i pośrednim (zwyczajowo są to odcienie brązu), przy czym jest 30 jasnych, 30 ciemnych i 31 pośrednich pól. Do gry używa się dwóch kompletów bierek, białego i czarnego. Grający białymi siedzi przy wierzchołku jasnym, grający czarnymi - przy wierzchołku ciemnym planszy. Diagramy są rysowane tak, że strona białych jest na dole, strona czarnych – na górze.

 

Do gry używa się tych samych bierek, co w szachach tradycyjnych, jednak w szachach heksagonalnych inna jest ich liczba: w porównaniu z zestawem tradycyjnym, każdy z graczy dysponuje dodatkowym pionem i dodatkowym gońcem. A zatem zestaw bierek jednego gracza obejmuje 1 [[król (szachy)|króla]], 1 [[hetman (szachy)|hetmana]], 2 [[wieża (szachy)|wieże]], 2 [[skoczek|skoczki]], 3 [[goniec (szachy)|gońce]] i 9 [[pion (szachy)|pionów]]. Początkowe ustawienie bierek przedstawia diagram po prawej.