Domingo Santa María: Różnice pomiędzy wersjami

Był synem Luisa Santa María i Any Josefy González Morandé. Ukonczył Instytut Narodowy w Santiago i studia prawnicze na Uniwersytecie Chile w Santiago uzyskując w 1847 roku uprawnienia adwokackie. W tym samym roku został intendentem Colchagui. Stał się wówczas przeciwnikiem prezydenta Manuela Montt Torresa. Jako uczestnik rewolucji w 1851 i 1859 roku musiał wyemigrować do Europy, skąd powrócił w 1862 roku dzięki amnestii ogłoszonej przez prezydenta José Joaquina Pereza. Rozpoczął wówczas błyskotliwą karierę w sądownictwie dochodząc do stanowiska ministra sądu apelacyjnego. Był deputowanym w latach 1858 - 1876 oraz senatorem od 1979 roku. W czasie wojny o saletrę razem z Benjaminem Vicuna Mackenną zaczął atakować sposób prowadzenia wojny przez ministra Rafaela Satomayor Baezę. Wobec groźby destabilizacji armii prezydent Anibal Pinto zaproponował mu uczestnictwo w rządzie. Przyjął złozoną ofertę zostając ministrem spraw zagranicznych - wsławił się wówczas zapewnieniem neutralności Argentyny dzieki traktatowi przewidującemu cesję na jej rzecz wschodniej częsci Patagonii. Po kilku miesiącach został przeniesiony na stanowisko ministra spraw wewnętrznych króre złożył rok później.[[Grafika:TumbaSantaMaría.JPG|120px|thumb|left|Grobowiec Domingo Santa María na Cmentarzu Generalnym w Santiago]] W roku 1881 wystartował w wyborach prezydenckich które wygrał zdobywając 225 spośród 305 głosów elektorskich. Jako prezydent kontynuował wojnę saletrzaną doprowadzając do jej zwycięskiego konca (1884). W polityce wewnetrznej wiekszość swych sił skierował przeciw Kościołowi Katolickiemu doprowadzając do uchwalenia tzw. ustaw laickich (1885/86). Za jego rządów wojska chilijskie ostatecznie podbiły Araukanię włączając ją do terytorium Chile, stworzono pierwsze połączenie telefoniczne pomiedzy Santiago a Concepcion oraz wprowadzono oświetlenie elektryczne. Ciemna strona jego rządów były natomiast fełszerstwa wyborcze.

Odchodząc z urzedu umozliwił wybór na swego następcę dawnego podwładnego i współpracownika José Manuela Balmacedy. Po odejściu z urzędu prezydenta pełnił funkcę przewodniczącego Senatu. Zmarł na atak serca 16 lipca 1889 roku.

[[Kategoria:Prezydenci Chile]]

[[Kategoria:Chilijscy prawnicy]]