29 526
edycji
m
drobne redakcyjne, int.
(infobox, drobne techniczne) |
m (drobne redakcyjne, int.) |
||
|
'''Domingo Santa María González''' (ur. [[14 sierpnia]] [[1825]], zm. [[18 lipca]] [[1889]]) – [[Chilijczycy|chilijski]] prawnik, polityk i pisarz, prezydent kraju w latach [[1881]]–[[1886]].
Był synem Luisa Santa María i Any Josefy González Morandé. Ukończył Instytut Narodowy w Santiago i studia prawnicze na Uniwersytecie Chile w Santiago, uzyskując w [[1847]] roku uprawnienia adwokackie. W tym samym roku został intendentem Colchagui. Stał się wówczas przeciwnikiem prezydenta Manuela Montt Torresa. Jako uczestnik rewolucji w [[1851]] i [[1859]] roku musiał wyemigrować do Europy, skąd powrócił w [[1862]] roku dzięki amnestii ogłoszonej przez prezydenta José Joaquina Pereza. Rozpoczął wówczas karierę w sądownictwie, dochodząc do stanowiska ministra sądu apelacyjnego.
[[Grafika:TumbaSantaMaría.JPG|150px|thumb|left|Grobowiec Domingo Santa María na Cmentarzu Generalnym w Santiago]]
Podczas [[Wojna o Pacyfik|wojny o saletrę]] razem z Benjaminem Vicuna Mackenną zaczął atakować sposób prowadzenia wojny przez ministra Rafaela
W [[1881]] roku wystartował w wyborach prezydenckich, które wygrał zdobywając 225 spośród 305 głosów elektorskich. Jako prezydent kontynuował wojnę saletrzaną doprowadzając do jej zwycięskiego końca ([[1884]]). W polityce wewnętrznej kraju większość swych sił skierował przeciw [[Kościół Katolicki|kościołowi katolickiemu]], doprowadzając do uchwalenia tzw. [[Ustawy laickie|ustaw laickich]] (1885/86). Za jego rządów wojska chilijskie ostatecznie podbiły Araukanię, włączając ją do terytorium Chile, stworzono pierwsze połączenie telefoniczne pomiędzy Santiago a [[Concepcion]] oraz wprowadzono oświetlenie elektryczne. Ciemną stroną jego rządów były natomiast fałszerstwa wyborcze.▼
▲Podczas [[Wojna o Pacyfik|wojny o saletrę]] razem z Benjaminem Vicuna Mackenną zaczął atakować sposób prowadzenia wojny przez ministra Rafaela Satomayor Baezę. Wobec groźby destabilizacji armii prezydent [[Anibal Pinto]] zaproponował mu uczestnictwo w rządzie. Przyjął złożoną ofertę zostając ministrem spraw zagranicznych - wsławił się wówczas zapewnieniem neutralności [[Argentyna|Argentyny]] dzięki traktatowi przewidującemu cesję na jej rzecz wschodniej części [[Patagonia|Patagonii]]. Po kilku miesiącach został przeniesiony na stanowisko ministra spraw wewnętrznych, które złożył rok później.
▲W [[1881]] roku wystartował w wyborach prezydenckich które wygrał zdobywając 225 spośród 305 głosów elektorskich. Jako prezydent kontynuował wojnę saletrzaną doprowadzając do jej zwycięskiego końca ([[1884]]). W polityce wewnętrznej kraju większość swych sił skierował przeciw [[Kościół Katolicki|kościołowi katolickiemu]] doprowadzając do uchwalenia tzw. [[Ustawy laickie|ustaw laickich]] (1885/86). Za jego rządów wojska chilijskie ostatecznie podbiły Araukanię włączając ją do terytorium Chile, stworzono pierwsze połączenie telefoniczne pomiędzy Santiago a [[Concepcion]] oraz wprowadzono oświetlenie elektryczne. Ciemną stroną jego rządów były natomiast fałszerstwa wyborcze.
Odchodząc z urzędu umożliwił wybór na swego następcę dawnego podwładnego i współpracownika José Manuela Balmacedy.
| |||