Birger I Magnusson: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Kriis (dyskusja | edycje)
m lit.
Kriis (dyskusja | edycje)
m drobne redakcyjne
Linia 11:
Królewski brat [[Eryk Magnusson]] miał jednak większe ambicje. Eryk w [[1312]] poślubił córkę Haakona V norweskiego, która urodziła mu syna [[Magnus II Eriksson|Magnusa]], nadto otrzymał jako [[lenno|lenna]] ziemie od króla Norwegii i Danii, co wraz z terytoriami południowej Szwecji czyniło go poważnym graczem międzynarodowej polityki w [[Skandynawia|Skandynawii]], tym bardziej że władca Norwegii nie miał męskiego potomka.
 
Ze wzrastającą potęgą Eryka nie mógł pogodzić się nieudolny Birger, który postanowił pozbyć się obu braci. W grudniu [[1317]] król Birger zaprosił Eryka i Waldemara na ucztę do zamku w [[Nyköping]], wyprawioną z okazji świąt [[Boże Narodzenie|Bożego Narodzenia]]. Towarzysząca książętom świta pozostała w mieście i na zamku oboje byli bez swych straży. Gdy biesiada się skończyła, Eryk i Waldemar poszli do swych pokoi i tam zostali pojmani przez ludzi króla pojmani, a następnie uwięzieni w lochach zamku. Król całą akcję zachował w tajemnicy i wiele osób nie wiedziało co się stało z zaginionymi książętami. Tymczasem Birger nakazał zamorzyć głodem swych braci. Gdy królewska zbrodnia wyszła na jaw, w Szwecji powstało wielkie poruszenie, przeciwko Birgerowi stanęli nawet wierni dotychczas wielmoże świeccy i duchowni. W obliczu powszechnej rebelii, wspieranej przez Haakona norweskiego, Birger w [[1318]] salwował się ucieczką do Danii. Opór próbował stawiać syn Birgera – Magnus, ale został szybko pokonany i następnie skazany na śmierć, egzekucja miała miejsce 1 czerwca [[1320]] w [[Sztokholm]]ie. Birger I został zdetronizowany przez swoich poddanych, którzy królem obwołali trzyletniego Magnusa, syna zmarłego Eryka.
 
Birgerowi nie udało się powrócić do ojczyzny, zmarł w Danii [[31 maja]] [[1321]].