Lucien Bouchard: Różnice pomiędzy wersjami

Choć Bouchard znany jest jako [[frankofonia|frankofoński]] [[nacjonalizm|nacjonalista]] i [[separatyzm|separatysta]], w początkowym okresie swej politycznej działalności uchodził za oddanego [[federacjonizm|federalistę]]. Karierę polityka rozpoczął wstępując do [[Liberalna Partia Quebecu|partii liberalnej]] w [[1970]]. Wydarzenia [[kryzys październikowy (Quebec)|kryzysu październikowego]] podkopały jego zaufanie do liberałów. W tym czasie zbliżył się do [[Partia Quebecu |Partii Quebecu]], w szczególności dążąc wielkim podziwem jej lidera [[René Lévesque]]. Formalnie jednak nie został członkiem Partii Quebecu w tamtym czasie. W [[referenda na temat suwerenności Quebecu |referendum na temat suwerenności Quebecu]] w [[1980]] należał do grupy polityków optujących za "TAK". Po przegranym referendum i ogólnym spadku seperatystycznej euforii dołączył do federalnej [[Progresywno-Konserwatywna Partia Kanady |partii progresywno-konserwatywnej]], której liderem był kolega ze studiów [[Brian Mulroney]]. Bouchard wierzył, że Mulroney doprowadzi do odpowiednich zmian w [[konstytucja Kanady |konstytucji]] tak by powiększyć autonomię Quebecu i nadać tej prowincji status wydzielonego społeczeństwa. Zanim jednak wszedł do rządu federalnego, odbył misję dyplomatyczną do Francji, gdzie przebywał przez kilka lat jako ambasador Kanady. W [[1988]] został ministrem w rządzie federalnym – początkowo spraw zagranicznych, a następnie ochrony środowiska.

 

 

Jako premier odrzucił możliwość szybkiego doprowadzenia do następnego referendum, czym się naraził radykałom. Uznał, ze sytuacja ekonomiczna i społeczna nie sprzyja temu. Przyjął zasadę wyrażoną w sloganie ''conditions gagnantes'', iż należy oczekiwać na "sprzyjające okoliczności". Nie oznaczało to bezczynności, lecz aktywne działania, głównie w sferze ekonomicznej. Prowincja po latach rządów [[keysenizm |keysenistów]] znajdowała się w gospodarczej zapaści. Szczególnie niebezpiecznym był niezrównoważony budżet. Bouchard zakładał doprowadzenie do równowagi budżetowej do końca wieku, co udało się osiągnąć już w [[1999]]. Odstąpienie, a raczej zawieszenie polityki dążenia do suwerenności naraziło Boucharda na krytykę ze strony radykalnego skrzydła partii. Krytyka ta a także problemy zdrowotne (w wyniku rzadkiej infekcji bakteryjnej stracił jedną nogę) skłoniły go do wycofania się z czynnej polityki w [[2001]].