Kwas szczawiowy: Różnice pomiędzy wersjami

Wobec [[utleniacz]]y (np. [[nadmanganian potasu|nadmanganianu potasu]]) ma właściwości [[reduktor|redukujące]].

 

Otrzymuje się go poprzez ogrzewanie [[mrówczan sodu|mrówczanu sodu]] do ok. 400 °C, w wyniku czego powstaje [[szczawian sodu]], który następnie przeprowadza się w kwas szczawiowy za pomocą rozcieńczonego [[kwas siarkowy|kwasu siarkowego]]. Inne metody to przepuszczenie [[dwutlenek węgla|dwutlenku węgla]] nad sodem lub potasem metalicznym w temp. 360°C, a także [[utlenienie|utlenienie]] glikolu etylowego lub utlenianie wielu innych związków organicznych (np. cukrów) [[kwas azotowy|kwasem azotowym]].

Kwas szczawiowy można także otrzymać w reakcji [[acetylen|acetylenu]] z nadmanganianem potasu

W przyrodzie występuje w niewielkich ilościach w [[mocz]]u, w większych w postaci soli w [[wakuola]]ch niektórych roślin, m.in. [[szczaw]]iu, [[rabarbar ogrodowy|rabarbar]]u, [[szpinak]]u i [[burak]]ów, również w [[herbata|herbacie]] i [[kakao]]. [[Europa|Europejczycy]] przyjmują z [[Sztuka kulinarna|pożywienie]]m średnio 70-80 mg kwasu szczawiowego dziennie, [[wegetarianizm|wegetarianie]] ok. 400-600 mg.

 

W dużych stężeniach kwas szczawiowy działa drażniąco na skórę i błony śluzowe, ale nawet w ilościach spotykanych w żywności może być szkodliwy - z jonami [[wapń|wapnia]] tworzy trudno rozpuszczalny szczawian wapnia, który osadza się w postaci [[Skała|kamieni]] w [[nerka]]ch. Dlatego częste spożywanie dużych ilości warzyw zawierających ten kwas może być przyczyną [[kamica nerkowa|kamicy nerkowej]], a także niedomiaru wapnia w organizmie.

 

* Kwas szczawiowy jest stosowany do usuwania [[rdza|rdzy]].

* W [[elektrotechnika|elektrotechnice]] jest środkiem pomocniczym przy [[elektroliza|elektrolitycznej]] [[oksydacja|oksydacji]] [[glin]]u (Eloxal).