Theodor Adorno: Różnice pomiędzy wersjami

Po powrocie z Wiednia, Adorno doświadczył nowych przeszkód: Po tym jak opiekun stanowiącej rozległy traktat psychologiczno-filozoficzny pracy habilitacyjnej Adorna [[Hans Cornelius]] i jego asystent [[Max Horkheimer]] wyrazili co do niej swoje wątpliwości, wycofał ją na początku 1928. Osiągnięcie ''[[venia legendi]]'' zajęło mu jeszcze trzy kolejne lata, kiedy przedstawił pracę ''Kierkegaard: Konstruktion des Ästhetischen'' [(''Kierkegaard: interpretacja estetyki'']) swojemu nowemu promotorowi, [[Paul Tillich|Paulowi Tillichowi]]. Tematem wykładu inauguracyjnego Adorna było obecne znaczenie filozofii, przedmiot jego rozważań przez całe dalsze życie. Po raz pierwszy krytykował w nim [[Georg Wilhelm Friedrich Hegel|heglowskie]] pojęcie [[całość|całości]], antycypując swoją sławną formułę "całość jest nieprawdą" (z ''[[Minima moralia]]''). Mimo to uprawnienia zawodowe Adorna zostały w 1933 odwołane przez [[Narodowy socjalizm|nazistów]], razem z uprawnieniami wszystkich profesorów niearyjskiego pochodzenia.

Pomiędzy pierwszymi wykładami Adorna było seminarium o traktacie [[Walter Benjamin|Benjamina]] '' Ursprung des deutschen Trauerspiels'' [(''Pochodzenie tragedii niemieckiej'']]). Jego esej z 1932 ''Zur gesellschaftlichen Lage der Musik'' [(''Sytuacja społeczna muzyki'']) był wkładem Adorna do pierwszego numeru redagowanego przez Horkheimera czasopisma ''Zeitschrift für Sozialkunde'';. Dopiero w 1938 został członkiem [[Institut für Sozialforschung]].