Wojna o niepodległość Niderlandów: Różnice pomiędzy wersjami

Walka o uniezależnienie się [[Niderlandów]] od [[Hiszpanii]] nasiliła się za brutalnych rządów sięcia Alby. W 1581 r. została ona uwieńczona zdobyciem niepodlgłości. Na czele bojowników o wolność stał [[Wilhelm Orański]] oraz jego rodzina.

Wilhelm i jego bracia Jan VI, panujący ksziąże Nassau, i Ludwik byli głównymi propagatorami walczącego kalwinizmu w cesarstwie. Ludwik podróżował po [[Czechach]] i [[Węgrzech]],aby nawiązać sojusze z radykalnymi protestantami. Od 1567 r. ok.60 tys. prześladowyanych na terenie cesarstwa kalwinistów tłumnie przybyło do niderlandów wraz z protestanckimy wojskami i przejęło kilka miast od Hiszpanów. Wobec owych sukcesów w 1573 r. [[Filip II]] odwołał księcia Albę z funkcji generała-gubernatora. po negocjacjach dotyczących zaprzestania ognia w 1576 r. rozpoczęła się końcowa faza rewolty. Wilhelm uchwalił przepisy prawne dla prowincji północnych, ale unia z południowymi regionami nie doszła do skutku z powodu niechęci [[gezów]] do kompromisu w kwestiach religijnych. W 1579 r. siedem północnych prowincji Holandia, Geldria, Fryzja, Zelandia, Overijssel, Utrecht i Groningen czyli Zjednoczone Prowincje zawarły unię utrechcką, z Wilhelmem jako stadhoudererm czyli namiestnikiem i w 1581 r. oficjalnie zerwały z Hiszpanią tworząc Republikę Zjednoczonych Prowincji. W 1579 r. regiony południowe połączyły się na mocy unii w [[Arras]] i uznały władzę hiszpańskiego generała-gubernatora Alekszandra Farnese, kszięcia Parmy. W późniejszym czasie owe regiony przeistoczyły się w hiszpańskie Niderlandy, które znajdowały się pod władzą [[Habsburgów]]. Wojna trwała jednak nadal, gdyż Farnese wahał sie między negocjami pokojowymi a dalszym prowadzeniem działań zbrojnych w 1580 r. Filip II wyznaczył nagrodę za głowę Wilhelma, który został zastrzelony przez katolickiego fanatyka w [[Delft]] w [[1584]] r.