Ocean Odyssey: Różnice pomiędzy wersjami

'''Ocean Odyssey''' jest samobieżną, [[statek półzanurzalny|półzanurzalną]] [[platforma wiertnicza|platformą wiertniczą]], która została przebudowana na platformę startową dla [[pojazd kosmiczny|pojazdów kosmicznych]]. Aktualnie jest używana przez konsorcjum [[Sea Launch]] do wystrzeliwania obiektów z rejonu równikowego [[Pacyfik]]u. Działa razem z [[Sea Launch Commander]] – statkiem montażowym i kontrolnym. Jego macierzystym portem jest [[Long Beach]] w [[USA]].

Platfroma została zbudowana w [[1982]] r. przez Sumitomo Heavy Industries dla przedsiębiorstwa Ocean Drilling and Exploration Company ([[ODECO]]). Pierwsze odwierty wykonała 64 km na południe od [[Yukatat]] na [[Alaska|Alasce]] dla firmy ARCO Alaska. Na początku lat osiemdziesiątych, podczas dużego popytu na ropę, platfroma kosztowała ok. 110 mln [[USD]].

Podczas budowy Ocean Odyssey został ochrzczony jako Ocean Ranger II, jednakże nazwę zmieniono po tym jak Ocean Ranger wywrócił się u wybrzeży [[Nowa Fundlandia|Nowej Fundlandii]] podczas sztormu [[15 luty|15 lutego]] [[1982]] r.

Od Amerykańskiego Biura Żeglugi ([[American Bureau of Shipping]]) platforma została otrzymała oznaczenie +A1 +AMS do nieograniczonego użytku na światowych wodach. Dwukadłubowa konstrukcja posiadała napęd o mocy 12450 [[koń mechaniczny|KM]] (9280 kW) i naraz była w stanie wytrzymać 34-metrowe fale, [[wiatr]] o prędkości 190 km/h i 3-węzłowe prądy (5,6 km/h). Wieża wiertnicza była obudowana i posiadała ogrzewaną podłogę, co pozwalało na wykonywanie pracy nawet przy -35°C. Pozostałe rozwiązania na ekstremalne warunki eksploatacji to m.in. wzmacniane przed wpływem lodu kolumny oraz odpowiednio obudowany dźwig unikający podczas pracy pływającego lodu.

[[22 września]] [[1988]] r. podczas wykonywania odwiertów na [[Morze Północne|Morzu Północnym]] nastąpił wybuch. Podstawową przyczyną była awaria sprzętu przy odwiercie, co spowodowało pojawienie się ognia. Zginął operator radia, po tym jak jego przełożony skierował go z łodzi ratunkowych na stanowisko i nie odwołał rozkazu podczas ewakuacji.

Przez kolejne lata Ocean Odssey [[rdza|rdzewiała]] w [[dok]]ach. Zauważona przez [[Boeing]]a, została zakupiona przez Kværner Rosenberg of Stavanger z [[Norwegia|Norwegii]] i włączona do konsorcjum Sea Lunch. Remont trwał od [[1995]] do [[1997]], a jego efektem były przedłużony pokład oraz dodatkowy napęd. Z górnego pokładu zniknęły urządzenia wiertnicze, pojawiła się za to przestrzeń startowa oraz [[hangar]]. W [[maj 1997|maju 1997]] r. platforma przybyła do stoczni Kværner Vyborg i otrzymała sprzęt potrzebny do przeprowadzania startów.

[[30 stycznia]] [[2007]] r. rakieta [[Zenit-3SL]] niosąca satelitę [[NSS-8]] wybuchła podczas startu na pokładzie Ocean Odyssey; w wypadku nikt nie zginął.

[[3 lutego]] [[2007]] r. w [[Internet|Internecie]] pojawiły się zdjęcia zniszczonej platformy. uszkodzenia były powierzchowne, jednak [[deflektor]]y pod pokładem odczepiły się i spadły do morza.

Ocean Odyssey wróciła do pracy wraz z pomyślnym wyniesieniem satelity [[Thuraya -3]] [[15 stycznia]] [[2008]] r.<ref name=sl25>{{cite web | url = http://www.yuzhnoye.com/index.php?idD=48&id=124&path=News/News_e&lang=en | title = Sea Launch: the Twenty-Fifth Launch of Zenit-3SL (ang.) | date = 2008-01-21 | publisher = Yuzhnoye}}</ref>

* Platforma pojawiła się w powieści [[Czarny Wiatr]] z [[2004]] r. autorstwa [[Clive CLusterCussler|Clive'a ClusteraCusslera]].

==Odnośniki zewnętrrznezewnętrzne==