Werniks: Różnice pomiędzy wersjami

Przez dodatek oleju schnącego, np. [[olej lniany|lnianego]] otrzymuje się werniksy "tłuste", stosowane najczęściej jako retuszerskie lub medium. Dodatek oleju opóźnia wysychanie medium (umożliwia dłuższą pracę nad warstwą obrazu) i zmienia konsystencję farb na bardziej "tradycyjną". Szczególnym rodzajem werniksów są werniksy czysto olejne, otrzymywane przez rozpuszczenie na gorąco żywicy w oleju; poza specjalnymi zastosowaniami (jak np. do złoceń lub impregnacji podobrazia) mogą być używane wyłącznie jako medium. Jedynym wyjątkiem jest zastosowanie gęstego werniksu żywiczno-olejnego jako werniksu końcowego (tzw. 'olifa') w niektórych szkołach malowania [[Ikona|ikon]]. Werniksy czysto olejne lub bardzo tłuste (z wysoką zawartością oleju) stosowane jako pośrednie i końcowe mogą powodować spękania i odspajanie warstw obrazu, co zdarzało się przy nieudolnych próbach naśladowania klasycznej techniki olejnej i temperowo/olejnej w XIX w. Nadmiar oleju w werniksach pośrednich i końcowych z reguły skutkuje też nieodwracalnym żółknięciem lub czernieniem obrazu (np. w monumentalnym malarstwie akademickim XIX w., w którym efekty przestrzenne i światłocieniowe były osiągane z użyciem nadmiaru tłustych, żywiczno-olejnych mediów i weniksówwerniksów, czyli tzw. przez krytyków "sosów").