Czarny dąb: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja nieprzejrzana][wersja nieprzejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
lit.
m literówka , ort.
Linia 2:
'''Czarny dąb''' – (''dąb kopalny, polski heban''). Tymi nazwami określa się [[Drewno (biologia)|drewno]] [[dąb|dębów]] przebywających w ziemi lub pod wodą od kilkuset do nawet kilkunastu tysięcy lat.
 
Drewno dębowe zawiera [[garbnik|garbniki]], które reagują z [[żelazo|solami żelaza]] obecnymi w wodzie lub ziemi, zmieniając barwę drewna na szaroczarną do granatowoczarnej. Duży wpływ na jakość i barwę zachowanego drewna mają warunki, w jakich dotrwało do naszych czasów. Zdecydowanie negatywnie działa okresowe wahanie poziomu wód gruntowych, powodujące cykliczne odsłanianie i zalewanie drewna. Przyczynia się to do szybszego rozkładu i co za tym idzie - obniżenia właściwości mechanicznych. Dęby zatopione w zbiornikach wodnych, bagnach i torfowiskach, w warunkach stałej wilgotności, dotrwały do naszych czasów w bardzo dobrym stanie pomimo (w większości przypadków) rozkładu kory i biela[[bielmo|bielma]]. Z istotnych procesów zachodzących w drewnie czarnego dębu, poza utlenianiem, należy również wymienić osadzanie się i krystalizację w ścianach komórkowych substancji mineralnych. Powoduje to znaczne zwiększenie gęstości (w stanie powietrznosuchym 6–17% więcej od drewna współczesnego), a w wymiarze praktycznym utrudnia obróbkę mechaniczną (szybsze tępienie narzędzi skrawających). Czarny dąb, pomimo swych zalet, posiada dość istotną wadę, jaką jest duża skłonność do pękania w trakcie suszenia. Wymaga dużo wolniejszego procesu w stosunku do drzew współczesnych.
 
Czarny dąb znajdowany jest w całej niemal [[Europa|Europie]], jednak największe jego skupiska usytuowane są w dorzeczach rzek Europy Środkowej i Południowej. W [[Polska|Polsce]] największe znaleziska znajdują się w okolicach Dębicy oraz Szprotawy.