Instruktor harcerski: Różnice pomiędzy wersjami

[[Skauting]] utworzony przez [[Robert Baden-Powell|Roberta Baden-Powella]] zrzeszał chłopców w wieku około 12-18 lat. Tworzyli oni ośmioosobowe patrole, kierowane przez jednego z nich - patrolowego. Kilka patroli tworzyło drużynę, której pracą kierował dorosły skautmistrz (ang. ''scoutmaster''), przy pomocy jednego lub dwóch, również dorosłych, pomocników (ang. ''assistant scoutmaster''). Kierowaniem i reprezentowaniem ruchu na wyższych szczeblach zajmowali się komisarze (ang. ''commisioner'') i członkowie różnych rad (w tym Rady Naczelnej). Wszyscy ci dorośli członkowie ruchu nazywani byli oficerami skautowymi, również w Polsce. Instruktorem (ang. ''Instructor'') nazywano wtedy człowieka, który uczył skautów umiejętności z jakiejś konkretnej dziedziny. Oznaką takiego instruktora była lilijka z białą kitką na przodzie kapelusza.<ref>{{cytuj książkę|nazwisko=Małkowski|imię=Andrzej|tytuł=Jak skauci pracują|miejsce=Kraków|data=1914}}</ref>

W wielu organizacjach skautowych zachował się wyraźny podział na młodych członków i dorosłą kadrę. Moment przejścia jest tam bardzo wyraźny. W Polsce jest to nieco rozmyte. Instruktorem zostaje się po złożeniu zobowiązania instruktorskiego, może to nastąpić już w wieku 16 lat. Od tego też wieku można pełnić najważniejszą funkcję wychowawczą - funkcję drużynowego, można to robić nie będąc instruktorem. Z kolei normalnym członkiem (nie instruktorem) można być do 25 roku życia. Młodzi instruktorzy mogą dalej uczestniczyć jako normalni członkowie w życiu swoich dotychczasowych środowisk.<ref>Sytuacja dotyczy ZHP, w innych organizacjach jest trochę inaczej.</ref>