Historia Sławkowa: Różnice pomiędzy wersjami

Od końca [[XIV wiek|XIV]] w. następuje dalszy upadek pozycji Sławkowa, związany przede wszystkim z wyczerpywaniem się złóż kruszców a także z trapiącymi miasto pożarami i najazdami. W [[1391]] r., podczas [[pontyfikat]]u biskupa [[Jan Radlica|Jana Radlicy]], napadł na Sławków, niszcząc miasto i wsie klucza, książę raciborski [[Jan II Żelazny]]. W [[1433]] r. Sławków najechany został i złupiony przez jeden z [[Husyci|husyckich]] oddziałów Biedrzycha, który na czele ośmiotysięcznego wojska wtargnął do Polski ze Śląska. Już rok później, w [[1434]] r., miasto najechał i spalił polski zwolennik husytyzmu, [[burgrabia (urząd)|burgrabia]] będziński [[Mikołaj Kornicz Siestrzeniec]]. W [[1455]] r. Sławków stał się ofiarą napadu nieopłaconych zaciężnych wojsko polsko-morawskich Jerzego Stosza z Olbrachtowic i Mikołaja Świeborowskiego, które zniszczyły zamek, rezydencję biskupów i spaliły klasztor św. Ducha. Później nastały dla Sławkowa lata pomyślniejsze, gdyż obszerny opis miasta i kościoła sławkowskiego dokonany w [[1470]] r. przez Jana Długosza nie wspomina o żadnych świeżych zniszczeniach osady. Dopiero wojna z [[Maciej Korwin|Maciejem Korwinem]] na Śląsku ([[1474]] r.) mogła zmącić ten spokój, skoro przez pogranicze małopolsko-śląskie przemieszczały się oddziały zaciężnych, a także rozlicznych band. Nie ma jednak wiadomości z tego okresu o zniszczeniach Sławkowa. Poważne zniszczenia dotknęły jednak Sławków w [[1498]] r., kiedy potężny pożar doszczętnie strawił drewnianą zabudowę miasta, tak że praktycznie musiało ono być budowane od nowa<ref>''[...] noviter ex casu infausto oppidum Slawkow [...] exustum et crematum fuerit fundamentalisque demolitum'', Archiwum Kurii Metropolitalnej w Krakowie, Liber munimentorum, s.271.</ref>. W celu poprawy sytuacji gospodarczej miasta [[biskupi krakowscy]] nadawali mu nowe i potwierdzali stare przywileje, m.in. w [[1412]], [[1446]], [[1498]], [[1552]] i [[1573]] r<ref>Zob. Summariusz przywilejów miasta Sławkowa, w: Archiwum Główne Akt Dawnych w Warszawie: Archiwum Skarbu Koronnego XLVI, ks. 62a, s. 1-85.</ref>. Podupadające finanse miejskie starano się ratować przyznaniem uprawnień do produkcji i wyszynku trunków. Na podstawie dwóch osobnych [[Propinacja|przywilejów propinacyjnych]], wystawionych w [[1573]] r. przez biskupa [[Franciszek Krasiński|Franciszka Krasińskiego]], mieszkańcy i karczmarze szeregu okolicznych wsi mogli wyłącznie w Sławkowie zaopatrywać się w piwo i wódkę.