Przekaz Vinaji do Tybetu (Vinaja[[Vinaya Pitaka]], Kosz Dyscypliny) ma swoje pochodzenie z [[Indie|Indii]] od czterech szkół Śravakajany bazujących na Sutrze o Indywidualnym Wyzwoleniu i Sutrze Pratimoksha, na czterech zbiorach pism przekazów Vinaji, na przekazie Mahavibhasha szkoły [[Wajbaszika]] oraz szkoły [[Sautrantika]]. Przekaz tentych tradycji dotarł do [[Tybet (region)|Tybetu]] w ósmym wieku za panowania króla Trisong Detsen, kiedy Chokro Lui Gyaltsen oraz Shakyasena studiowali w Tybecie z dwoma wielkimi indyjskimi mistrzami przekazu Vinaji Danashila i Jinamitra. Przekaz rozprzestrzenił się na cały Tybet poprzez czterech scholastyków Mar Shakyamune, Yo Gejong, Tsang i Lachen Gonpa Rabsal oraz uczniów Shakyasena w ramach ówczesnej szkoły [[Ningma]]. DzierżawcyW najbardziejroku znaczący1204 historycznietybetański tłumacz Tropu Lotsała (Khro-phu Lo-tsa-ba Byams-pa dpal) zaprosił do Tybetu indyjskiego mistrza Shakyashribhadra, ostatniego dzierżawcy tronu sławnego intytutu monastycznego Nalanda tuż sprzed inwazji muzułmańskich turków, który w towarzystwie swoich mnichów przekazał ponownie ordynację mnisią Vinaji [[Sarvastivada]] dla Vinjajitybetańczyków tow m.in.ramach szkoły [[Sakja]], gdzie najbardziej znanym mnichem był wielki uczony [[Sakja Pandita]]<ref>[http://www.berzinarchives.com/web/en/archives/study/history_buddhism/buddhism_tibet/details_tibetan_history/history_mulasarvastivada_ordination.html] Historia przekazu ordynacji linii Mulasarvastivada w Tybecie (j. angielski)</ref>. Dwa wieki potem wielką postacią dla tybetańskiej Vinaji stał się mnich i Jemistrz tantryczny Dzie [[Tsongkhapa]]. Wszystkie cztery tradycje Buddyzmu Tybetańskiego posiadają obecnie nieprzerwaną linię Vinaji, monastyczne reguły [[Budda|Buddy]] wg [[Sarvastivada]] Vinaja. <ref name="The Rime Philospophy"> "The Ri-me Philosophy of Jamgon Kongtrul the Great: A Study of the Buddhist Lineages of Tibet", Ringu Tulku, Shambhala, London, [[2006]], strona nr 55-58: Vinaya, Abhidharma"</ref>
