Warunkowanie klasyczne: Różnice pomiędzy wersjami

'''Warunkowanie klasyczne''' lub '''warunkowanie pawłowowskie''' a odkąd [[Jerzy Konorski|J. Konorski ]] i [[Jerzy Konorski|S. Miller]] odkryli warunkowanie instrumentalne (II typu) stosuje się także nazwę '''warunkowanie I typu'''. Eksperymenty nad warunkowaniem przeprowadził jako pierwszy l. P. Pawłow. Stwierdził on, że podanie psu pokarmu do pyska wywołuje u niego wydzielanie śliny. Reakcję tę Pawłow nazwał odruchem lub reakcją bezwarunkową, ponieważ występuje ona bez uczenia się, w sposób niezmienny, utrwalony dziedzicznie; pokarm zaś jest bezwarunkowym bodźcem dla tej reakcji. Dzięki warunkowaniu klasycznemu można uzyskać reakcję wydzielania śliny na dowolny sygnał obojętny, wystarczy tylko regularnie go powtarzać w towarzystwie bodźca bezwarunkowego.

Przykład: jeśli bezpośrednio przed podaniem psu pokarmu zadzwoni dzwonek, to po kilku próbach na sam dźwięk dzwonka pies zaczyna wydzielać ślinę. Przed eksperymentem dzwonek nigdy nie wywoływał u psa reakcji ślinienia, a więc nauczył się on, że bodziec, który zawsze pojawia się przed jedzeniem, jest sygnałem karmienia. Tego typu bodziec (sygnał) Pawłow nazwał [[Bodziec warunkowy|bodźcem warunkowym]], a efekt wywołyanywywołany przez niego (tu: wydzielanie śliny) — reakcją warunkową lub odruchem warunkowym. Odruch taki wytwarza się dzięki wielokrotnemu kojarzeniu się bodźca (np. dźwięku dzwonka) z podawaniem pokarmu, co Pawłow określił jako [[wzmocnienie (psychologiabehawioryzm)|wzmocnienie bodźca warunkowego]].

'''==Zobacz też: '''==
*[[warunkowanie]].
*[[warunkowanie instrumentalne]].

===Literatura===