Witold Eugeniusz Orłowski: Różnice pomiędzy wersjami

'''Witold Eugeniusz Orłowski''' (ur. [[24 stycznia]] [[1874]] w [[Norwidpol]]u, zm. [[2 grudnia]] [[1966]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – polski lekarz [[internista]]. Ojciec [[Tadeusz Orłowski|Tadeusza]]. Uzyskał tytuł [[docent]]a w [[1903]] roku, profesora nadzwyczajnego w [[1907]], profesora zwyczajnego w [[1913]] w Kazaniu.

Profesor uniwersytetu w [[Kazań|Kazaniu]] ([[1907]]-18[[1918]]) [[Tomsk]]u (1918—1919[[1918]]—[[1919]]). W roku [[1920]] powołany został na katedrę med. wewnętrznej Uniw. Jagiellońskiego, gdzie wykładał do [[1925]], po czym przeniósł się do Warszawy, gdzie jestbył prof. i dyr. II. kliniki wewnętrznej. W Warszawie pracował przez 22 lata, od [[1925]] do [[1947]]. Był pionierem fizjopatologii i biochemii w tej klinice. Wydał wiele rozpraw naukowych o charakterze doświadczalno-klinicznym z zakresu przemiany materii i przewodu pokarmowego. W [[1928]] został jednym z członków [[Polska Akademia Umiejętności|Polskiej Akademii Umiejętności]]. W czasie okupacji uczestnik tajnego nauczania medycyny. Wykształcił wielu przyszłych lekarzy. Po drugiej wojnie światowej w [[1951]] roku został również członkiem [[Polska Akademia Nauk|Polskiej Akademii Nauk]]. Utworzył kierunki patofizjologii i biochemii w klinice chorób wewnętrznych. Był redaktorem naczelnym Polskiego Archiwum Medycyny Wewnętrznej ([[1928]]-[[1948]]). W [[1959]] roku został laureatem [[nagroda państwowa|nagrody państwowej I stopnia]]. Otrzymał liczne doktoraty honoris causa m. in. Akademii Medycznej w Łodzi ([[1958]]) i Uniwersytetu Jagiellońskiego ([[1964]]). Był autorem przeszło 200 prac naukowych, szczególnie z zakresu kardiologii.

*''Nauka o chorobach wewnętrznych'' (8 tomów, [[1949]]-[[1958]])