Typowy wykres naprężenie-odkształcenie pokazuje rysunek po lewej. Początkowo wzrost naprężenia powoduje liniowy wzrost odkształcenia. W zakresie tym obowiązuje [[prawo Hooke'a]]. Po osiągnięciu naprężenia '''R'''<sub>esp</sub>, zwanego [[granica sprężystości | granicą sprężystości]] materiał przechodzi w stan plastyczności, a odkształcenie staje się nieodwracalne. Przekroczenie granicy sprężystości, zauważalne w okresie chwilowego braku przyrostu naprężenia, powoduje przejście materiału w stan plastyczny. Dalsze zwiększanie naprężenia powoduje nieliniowy wzrost odkształcenia, aż do momentu wystąpienia zauważalnego, lokalnego przewężenia zwanego szyjką. Naprężenie, w którym pojawia się szyjka, zwane jest [[wytrzymałość na rozciąganie | wytrzymałością na rozciąganie]] '''R'''<sub>m</sub>. Dalsze rozciąganie próbki powoduje jej zerwanie przy [[Obciążenie zrywające| naprężeniu rozrywającym]] '''R'''<sub>u</sub>.<br>(Uwaga! Wykres przedstawia dwie linie. Przerywana pokazuje naprężenie rzeczywiste obliczane przy uwzględnieniu przewężenia próbki. Linia ciągła pokazuje wykres naprężenia obliczanego przy uwzględnieniu pola wyjściowego próbki. Czyni się tak, by zaobserwować wartość R<sub>m</sub>, będącą lokalnym maksimum krzywej).<br>Ten ogólny przypadek znacznie różni się dla różnych materiałów. Np. materiały sprężyste, jak [[stal wysokowęglowa |stale wysokowęglowe]], [[żeliwo |żeliwa]], [[stal sprężynowa |stale sprężynowe]], nigdy nie przechodzą w stan plastyczny, lecz wcześniej ulegają zerwaniu. Dla wielu materiałów granica plastyczności jest trudna do określenia, gdyż nie istnieje wyraźnie przejście z zakresu sprężystego do plastycznego.
Na podstawie wyników pomiarów statyczną próbą rozciągania można określić podstawowe wielkości wytrzymałościowe materiału, jakimi są: '''R'''<sub>e</sub>, '''R'''<sub>m</sub>, [[moduł Younga]] i [[współczynnik Poissona]].
