Natolińczycy: Różnice pomiędzy wersjami

'''Natolińczycy''' – frakcja wewnątrz kierownictwa [[PZPR]] opozycyjna wobec tzw. [[puławianie|puławian]]. Wyłoniła się w [[1956]] r., w okresie po XX zjeździe KPZR. Popularna nazwa pochodzi od miejsca gdzie odbywały się jej spotkania, a mianowicie pałacyk rządowy w [[Natolin (Warszawa)|Natolin]]ie. Walkę między [[puławianie|puławianami]] a natolińczykami opisał [[Witold Jedlicki]] w broszurze "Chamy i Żydy".

Natolińczycy byli przeciwnikami liberalizacji systemu, głosili płytkie hasła nacjonalistyczne i antysemickie (np. "Polską rządzili Żydzi"<ref>[[Jerzy Eisler]], Zarys dziejów politycznych Polski 1944-1989, BGW , Warszawa 1992, str.64, ISBN 83-7066-208-0</ref>), co było cyniczną grą z ich strony w celu zdobycia władzy w partii. Najbardziej znani przedstawiciele: [[Franciszek Jóźwiak]], [[Wiktor Kłosiewicz]], [[Zenon Nowak]], [[Aleksander Zawadzki (polityk)|Aleksander Zawadzki]], [[Władysław Dworakowski]], [[Hilary Chełchowski]].

Natolińczycy ponieśli klęskę na VIII Plenum KC PZPR w październiku 1956 r., gdyż Gomułka zdecydował się przyjąć władzę z rąk [[puławianie|puławian]]. Obie frakcje natolińczyków i [[puławianie|puławian]] zaniknęły pod koniec lat 50.