Sigebert III: Różnice pomiędzy wersjami

W chwili śmierci Dagoberta [[Austrazja]] przypadła Siegbertowi. [[Arystokracja]] Austrazji posiadała pewną autonomię więc obejmując [[tron]] po ojcu Sigebert musiał obiecać że spełni jej żądania. Pod opieką [[Pepin z Landen|Pepina]] młody król wzrastał do dorosłości w bardzo pobożnej atmosferze. Jego wychowawcami było kilku późniejszych świętych .

Na próżno próbował włączyć Turyngię do swego królestwa, został pokonany przez księcia [[Radulf]]a w [[640]]. Choć miał tylko dziesięć lat już dowodził wojskiem. [[Kronika Fredegara]] mówi że król płakał gdy spadł z konia. Z tego możemy przypuszczać że część odpowiedzialności za upadek dynastii Merowingów ponosi młody wiek królów w chwili wstąpienia na tron i co za tym idzie konieczność regencji lub rządów majordoma, zarówno Sigebert i jak i jego młodszy brat [[Chlodwig II]] który rządził w Neustrii, byli małymi dziećmi, które nie mogły walczyć na polu bitwy i których regenci mieli własne ambitne plany.

To za jego panowania [[majordom]] pałacu królewskiego w Austrazjii stał się najważniejszą osobą w państwie Franków. Rządcy Grimoaldowi synowi Pepina I udało się przekonać króla aby ten adoptował jego syna [[Childebert]]. Kiedy wreszcie Sigebertowi urodził się syn (przyszły [[Dagobert II]] ) [[Grimoald]] poczuł się zagrożony więc w chwili śmierci Sigebert (w wieku 25 lat ) zesłał młodego Dagoberta do Irlandii. Zwłoki Siegberta zostały zbeszczeszczone w czasie Rewolucji Francuskiej ale jego grobowiec w katedrze w [[Nancy]] nadal jest miejscem czci.