Dzienniki (Stefan Kisielewski): Różnice pomiędzy wersjami

 

''Kisiel'' zaczął pisać Dzienniki [[31 maja]] [[1968]] r., niedługo po tym, jak w trakcie [[Marzec 1968|wydarzeń marcowych]] na [[Warszawa|warszawskiej]] [[Stare Miasto w Warszawie|Starówce]] pobili go tzw. nieznani sprawcy, a na jego utwory nałożono zakaz publikacji. Pisał je ręcznie, w brulionach (w sumie 16 zeszytów). W miarę upływu czasu i zmian, zachodzących w polityce władz, represje zelżały, a dziennik był uzupełniany coraz rzadziej. Ostatnie regularne wpisy dotyczą roku [[1980]], a Dzienniki kończy Posłowie z [[1982]] r.

Książka opisuje życie prywatne Kisielewskiego, środowisko oraz ustrój komunistyczny z okresu, w którym była pisana. Autor boryka się z problemami materialnymi, w które wpędziła go utrata zajęcia. Próbuje to rozwiązać, publikując swoją twórczość pod pseudonimami. Często wspominany jest jego syn, [[Wacław Kisielewski|Wacław]], który właśnie wtedy rozpoczynał karierę międzynarodową w duecie [[Marek i Wacek]]. Kisielewski, mimo represji władz, bardzo czynnie uczestniczy w życiu swojego środowiska. Często spotyka się z przyjaciółmi, bierze udział w imprezach kulturalnych, czy rautach dyplomatycznych. Najbliższymi przyjaciółmi publicysty są [[Władysław Bartoszewski]] (zwany tu często ''Bartoszem''), [[Paweł Hertz]] (''Pawełek''), [[Zygmunt Mycielski]], [[Henryk Krzeczkowski]], [[Andrzej Micewski]]. Często widuje się także z osobami ze środowiska "[[Tygodnik Powszechny|Tygodnika Powszechnego]]".