Lamborghini 350 GT: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m Wywołanie infoboksu (Foto -> Zdjęcie) |
m drobne redakcyjne |
||
Linia 1:
{{dopracować|źródła}}
{{Auto infobox
|Model = Lamborghini 350 GT
Linia 32 ⟶ 33:
Samochód opiera się na stalowej ramie, niemal identycznej z ramą 350 GTV. Jedyna różnica to wydłużony o 10 cm [[rozstaw osi]].
Za nadwozie 350 GT odpowiadała firma Carrozzeria Touring z Mediolanu. Jej szef Bianchi Anderloni był wynalazcą technologii Superleggera (wł. superlekka), która jak sama nazwa mówi umożliwiała budowanie lekkich i bardzo sztywnych nadwozi samochodowych. Tę technologię oczywiście zastosowano w opisywanym Lamborghini. Nadwozie składało się z pajęczyny zespawanych ze sobą aluminiowych rurek, do których ściśle przylegają przyspawane płaty cienkiej jak papier blachy aluminiowej. Mierzący nieco ponad 4,5 metra długości i zawierający silnik V12 samochód ważył tylko niewiele ponad tonę!
Nadwozie 350 GT prezentuje się nieco spokojniej niż 350 GTV i bardziej elegancko. Wszystkie ostre linie ustąpiły miejsca zaokrąglonym kształtom, pozbyto się zbędnych chromowanych ozdobników, a nietypowe otwierane światła zastąpiono bardziej klasycznymi. Na swoim miejscu pozostały szprychowe felgi i chromowane zderzaki. Wnętrze można zaliczyć do ekstraklasy tamtych lat; jest przestronne i wykończone morzem skóry. W poszczególnych egzemplarzach można odnaleźć wykończenia z drewna lub
W czasie produkcji samochód nieznacznie ewoluował. Zmieniono m.in. zderzaki oraz grill i kilka drobnych szczegółów. W początkowych egzemplarzach byk w logo znajdował się na biało-czerwonym tle, które później zmieniono na czarne i tak pozostało do dzisiaj.
Do napędu 350 GT wykorzystano silnik V12 projektu Giotto Bizzarriniego, który wcześniej pracował pod maską 350 GTV. W stosunku do prototypu moc została obniżona do 206 kW (280 KM), co poprawiło żywotność jednostki. Aby silnik zmieścił się pod nisko przebiegającą maską zastosowano gaźniki montowane po bokach bloku, ponadto inżynierowie zrezygnowali ze stosowania suchej miski olejowej na rzecz tradycyjnej, mokrej.
| |||