Rozłam w Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Skutki rozłamu: drobne merytoryczne |
m →Rozłam: drobne techniczne |
||
Linia 30:
Zwolennicy Melnyka nie uznali tego wyboru, jednak z inicjatywy [[Osyp Bojdunyk|Osypa Bojdunyka]], ówczesnego głównego kontrolera OUN, podjęto ostatnią próbę mediacji - Melnyk utworzył komisję rozjemczą w składzie: [[Iwan Gabrusewycz]], [[Stepan Łenkawśkyj]], [[Omelian Senyk]], [[Roman Szuchewycz]], [[Richard Jary]]. 16 czerwca 1940 komisja przedstawiła Banderze i Melnykowi tekst uzgodnionego porozumienia, zgodnie z którym Jarosław Baranowśkyj, Omelian Senyk i [[Sydir Czuczman]] mieli opuścić Główny Prowyd OUN, a wszystkie sporne sprawy miał rozwiązać zwołany nowy Wielki Zbór. Przez dwa dni liderzy obu frakcji zastanawiali się nad podpisaniem tego porozumienia. W tym samym czasie jednak Melnyk i popierający go działacze planowali już aresztowanie i zabicie Stepana Bandery, czekali tylko na dogodną okazję.
Rozwiązanie nastąpiło '''[[13 sierpnia]] 1940''' - w tym dniu Melnyk wydał [[Roman Suszko|Romanowi Suszko]] rozkaz utworzenia ''Głównego Rewolucyjnego Trybunału OUN''. Trybunał osądził Stepana Banderę i 9 innych popierających go działaczy. Bojówka OUN pod dowództwem [[Zenon Knysz|Zenona Knysza]] w tym dniu zajęła również sztab OUN w Krakowie, aresztując [[Ołeksa Hasyn|Ołeksę Hasyna]] z ważnymi dokumentami.
Tę datę uznaje się za ostateczny rozłam OUN na dwie frakcje: OUN–R (OUN-B, frakcja rewolucyjna, banderowcy) i OUN–M (frakcja melnykowska , melnykowcy).
| |||