Przypisuje mu się faworyzowanie formacji wojskowej asz-szakirijja, gwardii [[kalif]]a w [[Samarra]]. Odpowiedzialność za obronę rubieży kalifatu powierzył dwóm wielkorządcom tureckim: na zachodzie [[Al-Asznas]]owi a na wschodzie [[Itach]]owiItachowi<ref>Hauziński J.: Burzliwe dzieje kalifatu bagdadzkiego, Warszawa-Kraków 1993, s. 151-152</ref>. W [[844]]-[[845]] i w [[846]]-[[847]] [[kalif]] wyprawiał jednego ze swych wodzów tureckich, [[Bugha al-Kabir|Bughę al-Kabira]] ("Bughę Starszego"), na czele ekspedycji karnych do Arabii<ref>http://en.wikipedia.org/wiki/Al-Wathiq</ref>. Turek miał karać Arabów za bezprawie na terenie kalifatu (sic!). Zbuntowały się wówczas m.in. słynne, bitne plemiona Banu Hilal i Banu Sulajm<ref>http://de.wikipedia.org/wiki/Al-W%C4%81thiq_bi-%27ll%C4%81h</ref>, które w przyszłości, w poszukiwaniu nowych siedzib, spustoszą kraje Maghrebu<ref>por. Madeyska D.: Poetyka siratu. Studium o arabskim romansie rycerskim, Warszawa 1993</ref>. Oprócz tego doszło do zamieszek w kilku miejscach kalifatu, z których najgroźniejsza wydarzyła się w Palestynie i Syrii. Powodem był antagonizm między miejscowymi Arabami a skoszarowanymi tam do obrony pogranicza Turkami. Za Al-Wasika doszło do niebezpiecznego precedensu w dziejach kalifatu abbasydzkiego: władca tak dalece lekceważył politykę, iż usunął się w domowe zacisze, a zawiadywanie sprawami państwa oraz kontrolę nad wojskiem i policją wraz z zaszczytnym tytułem [[„sułtana”]] (arab. as-sultan) powierzył w [[845]] [[Al-Asznas]]owi. W [[846]] doszło do włamania do skarbca kalifa w [[Samarra]], z którego skradziono 42 tysiące dinarów; sprawców udało się jednak ująć<ref>http://en.wikipedia.org/wiki/Al-Wathiq</ref>. Owi Turcy w źródłach arabskich nie zawsze oznaczają ludy etnicznie tureckie, lecz są raczej synonimem tego, co starożytni określali mianem barbarzyńców.
