|
'''Camillo-Guarino Guarini''', (ur. [[7 stycznia]] [[1624]] w [[Modena|Modenie]], zm. [[6 marca]] [[1683]] w [[Mediolan]]ie) - włoski architekt, przedstawiciel dojrzałego [[barok]]u.
W wieku 15 lat wstąpił do zakonu [[Teatyni|teatynów]] w Modenie, gdzie odbył podstawowe teologiczne wykształcenie, a następnie wyjechał do Rzymu studiować teologię, filozofię, matematykę i architekturę. W 1647 roku wracawrócił do [[Modena|Modeny]], gdzie pracujepracował przy kościele San Vicenzo. W [[1655]] roku przenosiprzeniósł się do [[MessynaMesyna|Messyny]], aby zaprojektować fasadę kościoła SS. Annunziata (obecnie zniszczona). Następnie Guarini wyjeżdzawyjechał do Paryża[[Paryż]]a, gdzie zapoznał się z filozofią [[Kartezjusz]]a. Odtąd będzie zmierzał do łączenia w swoich dziełach kartezjańskiego racjonalizmu z religijną duchowością. Od [[1666]] aż do swojej śmierci tworzytworzył w Turynie[[Turyn]]ie.
Guarini, będąc pod wielkim wrażeniem architektury rzymskiego baroku, w szczególności odwołujeodwoływał się do działalności [[Francesco Borromini|Borrominiego]], jego najsłynniejszego dzieła [[Kościół San Carlo alle Quattro Fontane|kościoła San Carlo]]. ChwaliChwalił się swoimi zdolnościami matematycznymi, tworząc innowacyjne konstrukcje kopuł. Wychodząc od standardowego założenia kopuły na bębnie, tworzytworzył bardzo dynamiczne, ale strukturalnie logiczne założenia, wzbogacane iluzyjnymi ornamentami i silnym kontrastem światłocieniowym, co stanowi charakterystyczną cechę jego twórczości. Studiując historię architektury, czerpieczerpał inspirację przede wszystkim z mistycznej sztuki gotyku, która poprzez zastosowanie [[konstrukcji przyporowej]] w architekturze, umożliwiała budowanie bardzo cienkich ścian, a ciężar sklepień i dachu przerzucała na zewnętrzne przypory. Dla średniowiecznego społeczeństwa taka konstrukcja pozostawała niezrozumiała, tak jak fantastyczne kopuły i na pozór skomplikowane struktury Guariniego stanowiły zagadkę dla XVII - wiecznych odbiorców sztuki.
Guariniego można uważać za prekursora architektury współczesnej, ponieważ jako pierwszy zwraca szczególną uwagę na technikę i konstrukcję budynku, niż na kształtowanie powierzchnijego budynkupowierzchni.
Jego dzieła to przede wszystkim: Kościółkościół zakonu teatynów San Lorenzo w Turynie, Palazzo Carignano w Turynie oraz Kaplicakaplica Santa Sindone, dobudowana do katedry turyńskiej, przeznaczona na przechowanie cudownej relikwii - [[Całun turyński|całunu]].
=== Dzieła ===
|
