Oblężenie Wolmaru: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m HotCat: Szybkie dodanie kategorii "Bitwy w historii Szwecji" |
lit. |
||
Linia 24:
[[Hetman wielki koronny]] [[Jan Zamoyski]] przybył do [[Inflanty|Inflant]] prowadząc silną armię liczącą 15 000 żołnierzy i 50 dział (w tym tak przydatnych podczas oblężeń ciężkich [[kolubryna|kolubryn]]). Wbrew radom [[Jerzy Farensbach|Jerzego Farensbacha]] nie zamierzał błyskawicznie przerzucać armii na północ (pomijając zamki zajęte przez Szwedów) by zniszczyć główną armię szwedzką, lecz postanowił przeprowadzić systematyczną kampanię i zdobywać twierdze inflanckie i estońskie jedną po drugiej. Pierwszą zdobyczą miał być [[Wolmar]], obsadzony przez 1000 piechoty. Obroną dowodzili [[Carl Carlsson Gyllenhjelm]] i [[Jakub Pontusson de la Gardie]]. Miasto otoczone było murem o grubości większej od metra i głęboką fosą. Dodatkowym utrudnieniem dla wojsk oblegających był płynący pod zamkiem strumień oraz staw. Ponadto na wysokiej górze wznosił się średniowieczny zamek.
Straż przednia armii koronnej dowodzona przez [[Stanisław Żółkiewski|Stanisława Żółkiewskiego]] przybyła pod twierdzę [[18 października]]. Reszta armii z Janem Zamoyskim i królem [[Zygmunt III Waza|Zygmuntem III Wazą]] dotarła kilka dni później. Solidne prace oblężnicze zaczęły się jednak dopiero po odjeździe króla do [[Wilno|Wilna]] ([[5 grudnia]]). Dlatego dopiero [[8 grudnia]] artyleria polska rozpoczęła regularny ostrzał murów twierdzy. Gdy Zamoyski ocenił, że bomardowanie dokonało odpowiednich wyłomów w murze, [[18 grudnia]] podjął decyzję o szturmie, przy czym dla przykładu osobiście poprowadził żołnierzy do ataku. Gdy żołnierze polscy wdarli się do miasta, Szwedzi wycofali się na zamek i poprosili o warunki kapitulacji. Zamoyski pozwolił szeregowym żołnierzom na swobodny wymarsz z miasta, a jedynym warunkiem było złożenie przysięgi, że nie będą więcej walczyć
=== Ciekawostka ===
| |||