Privatdozent: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m int. |
m poprawa linków |
||
Linia 7:
Przejście kandydata przez oba te etapy daje mu tzw. ''venia legendi'' (inaczej: ''venia docendi''), czyli prawo i obowiązek wykładania na wyższej uczelni oraz prawo ubiegania się o zatrudnienie w charakterze profesora. W krajach o niemiecko-austriackiej tradycji uniwersyteckiej osób, które uzyskały habilitację jest zawsze więcej niż wolnych [[Katedra (jednostka organizacyjna)|katedr]] uniwersyteckich (na uniwersytetach niemieckich jest niewielu profesorów; mają oni bardzo wysoką pensję oraz pozycję społeczną i akademicką). Właśnie dlatego w środowisku naukowym tych krajów funkcjonuje grupa osób określanych mianem ''Privatdozent''.</br>Ich status naukowy pozwala im prowadzić wykłady na uniwersytecie (uczelnia nie może im tego zabronić, ale nie musi za te wykłady płacić). Co więcej ''Privatdozenci'' muszą corocznie prowadzić przynajmniej jeden wykład uniwersytecki, by zachować ''venia legendi''.
Instytucja ''Privatdozentów'' pojawiła się w [[Królestwo Prus|Prusach]] na początku [[XIX]] w.; nie istnieje ona w krajach o anglo-amerykańskiej tradycji uniwersyteckiej. W Polsce instytucja ta również nie istnieje, jednak w pewnej mierze jej odpowiednikiem jest stanowisko [[docent]]a funkcjonujące jeszcze w instytutach badawczych [[Polska Akademia Nauk|Polskiej Akademii Nauk]]. Na stanowisku tym zatrudniane są osoby posiadające stopień naukowy doktora habilitowanego. Na wyższych uczelniach osoby takie zatrudniane są na stanowisku [[profesor nadzwyczajny|profesora nadzwyczajnego]], aczkolwiek nie dzieje się tak automatycznie i często doktorzy habilitowani pracują przez jakiś czas na stanowiskach
[[Kategoria:Szkolnictwo wyższe]]
| |||