Barkijaruk: Różnice pomiędzy wersjami

Jego imię oznacza "silna, wyraźna jasność". Był on najstarszym synem [[Malikszah I|Malikszaha]], jednak mimo to w chwili śmierci swojego ojca miał zaledwie trzynaście lat. W tak młodym wieku musiał stawić czoło wdowie po swoim ojcu, Tarkan-chatun, która chciała osadzić na tronie swojego syna [[Mahmud I Seldżukida|Mahmuda I]], jak i [[Seldżukidzi|seldżuckiej]] tradycji dzielenia schedy po ojcu pomiędzy wszystkich synów.

Po śmierci Malikszaha Tarkan-chatun za cenę wielkich pieniędzy uzyskała od [[Turkmeni|turkmeńskich]] emirów uznanie Mahmuda sułtanem, [[kalif]] [[Al-Muktadi]] zaś, który wraz z nią otruł jej męża, wprowadził imię jej syna do [[chutba|chutby]]. Przebywającego wtedy w [[Isfahan (miasto)|Isfahanie]] Barkijaruka przed niechybną śmiercią ochroniła gwardia niedawno zmarłego [[wezyr]]a [[Nizam al-Mulk|Nizama al-Mulka]]. Wkrótce w [[Rej]]u stronnictwo skupione wokół synów i dawnych współpracowników Nizama al-Mulka obwołało go [[sułtan]]em, prawdopodobnie uznając, że najlepiej nadaje się on do zachowania w całości dziedzictwa swojego ojca. Niedługo potem zwolennicy Barkijaruka pokonali oddziały popierające Mahmuda pod miasteczkiem Burudżird, niedaleko Isfahanu, a Mahmud ostatecznie zmarł jesienią [[1094]] roku, niedługo po swojej matce. Już kilka miesięcy wcześniej kalif formalnie uznał przewagę Barkijaruka wprowadzając jego imię do chutby. Nowy sułtan był teraz w stanie odeprzeć zamachy na swoją władzę powzięte przez ambitnych krewnych - wuja Arslana Arguna w [[Chorasan]]ie, oraz w roku [[1095]], znacznie poważniejszy, drugiego wuja, [[Tutusz Ibn Alp Arslan|Tutusza]], który zginął w bitwie. Władza Barkijaruka w [[Irak]]u i [[Dżibal]]u była teraz mocno ugruntowana, jednak był on zmuszony do pozostawienia jako w praktyce niezależnych władców synów Tutusza w [[Syria|Syrii]] oraz swoich przyrodnich braci - [[Muhammad Tapar|Muhammada Tapara]] i [[Ahmad Sandżar|Ahmada Sandżara]] odpowiednio w [[Azerbejdżan]]ie, i Chorasanie.