Filip Dimitrow: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja nieprzejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m →Kariera polityczna: Naprawa linku do strony ujednoznaczniającej |
m Robot zmienia linki do geocities.com na web.archive |
||
Linia 29:
Po utworzeniu [[Związek Sił Demokratycznych|Związku Sił Demokratycznych]] został członkiem Krajowej Rady Koordynacyjnej, organu kierowniczego ZSD. W [[grudzień|grudniu]] [[1990]] roku wyszło na jaw, że przewodniczący Rady [[Petyr Beron]] przez ponad dwadzieścia lat był agentem tajnych służb bezpieczeństwa. Beron pod naciskiem prezydenta [[Żeliu Żelew]]a złożył dymisję, a na jego następcę wybrano właśnie Dimitrowa, który poprowadził partię do zwycięstwa w [[Wybory parlamentarne w Bułgarii w 1991 roku|pierwszych wolnych wyborach parlamentarnych]], w [[październik]]u [[1991]] roku, a następnie stanął na czele nowego rządu. Był pierwszym w historii kraju [[Premierzy Bułgarii|premierem]] z opozycyjną przeszłością, w którego gabinecie nie było ani jednego dawnego [[komunizm|komunisty]].
[[Rząd Filipa Dimitrowa|Rząd Dimitrowa]] kontynuował zainicjowane przez [[Rząd Dimityra Popowa|Dimityra Popowa]] reformy [[demokracja|demokratyzujące]] Bułgarię, m.in. reformę finansową, zmianiającą [[gospodarka centralnie planowana|gospodarkę centralnie planowaną]] na [[wolny rynek|wolnorynkową]] (szefem resortu finansów ponownie został [[Iwan Kostow]]). Ponadto wprowadził ustawę przywracającą dawnym właścicielom ziemie przywłaszczone przez reżim komunistyczny oraz rozpoczął proces [[prywatyzacja|prywatyzacji]] przedsiębiorstw sektoru publicznego. Był pierwszym, który złożył projekt ustawy o "dekomunizacji sfery państwowej"<ref>[http://web.archive.org/web/*/http://www.geocities.com/CapitolHill/5934/zeszyty/zeszyt1/str03.htm Lustracja i dekomunizacja w krajach Europy Wschodniej, w tym w Bułgarii]</ref>. W [[polityka zagraniczna|polityce zagranicznej]] Dimitrow obrał, bardziej zdecydowany niż jego poprzednik, kierunek prozachodni. Jednym z najczęściej przywoływanych osiągnięć rządu z tego czasu jest fakt, że Bułgaria jako pierwszy kraj zaakceptowała niepodległość [[Macedonia|Macedonii]], z którą stosunki w przeszłości nie zawsze układały się poprawnie. Jednak tak radykalna zmiana wizji politycznej była związana ze wzrostem nakładów finansowych na przebudowywaną administrację, co doprowadziło do zaciągnięcia przez Bułgarię [[Dług (ekonomia)|dług]]u w [[Międzynarodowy Fundusz Walutowy|Międzynarodowym Funduszu Walutowym]]<ref>[https://edit.britannica.com/getEditableToc?tocId=253985 O reformach wprowadzonych przez rząd Dimitrowa i ich skutkach dla gospodarki bułgarskiej]</ref>.
Rząd przetrwał niewiele ponad dwanaście miesięcy. W drugiej połowie [[1992]] roku Dimitrowa zaczął otwarcie krytykować [[Prezydenci Bułgarii|prezydent]] Żelew, który zarzucił mu utrzymywanie [[status quo (termin)|status quo]] w służbach mundurowych, głównie w [[policja|policji]], gdzie ciągle pracowało wielu dawnych członków aparatu represyjnego. Wkrótce gabinet stracił także poparcie [[Ruch na rzecz Praw i Wolności|Ruchu na rzecz Praw i Wolności]], reprezentującego w parlamencie mniejszość turecką. [[30 grudnia]] [[1992]] roku głosami RnRPiW oraz – głównie – [[Bułgarska Partia Socjalistyczna|Bułgarskiej Partii Socjalistycznej]] uchwalono [[wotum nieufności]] dla premiera i jego ministrów<ref>[http://findarticles.com/p/articles/mi_qa3996/is_200701/ai_n19432273/pg_14 O przyczynach upadku rządu Dimitrowa]</ref>. Na czele nowego, bezpartyjnego rządu stanął protegowany Żelewa [[Ljuben Berow]].
| |||