Melania Calvat: Różnice pomiędzy wersjami

'''Françoise Mélanie Calvat''', zwana '''Mathieu''', (1831-1904) – świadek [[objawienie|objawienia]] [[Matka Boża z La Salette|Matki Bożej]] w [[La Salette]], [[Francja]], w dniu 19 września [[1846]]. JakJako siostra zakonna, znana pod imieniem Siostra Maria od Krzyża.

Urodzona 7 listopada [[1831]] roku w [[Corps (Isère)|Corps]], [[Francja]], córka Piotra Calvat i Julii Barnaud. Ojciec jej, z zawodu tracz, ożenił się w [[1825]] roku z Julią Barnaud i miał z nią dziesięcioro dzieci. Ślub kościelny wzięli dopiero w roku [[1834]]. Melania już jako ośmioletnia dziewczynka pracowała w roli pasterki w okolicznych fermach, spędzając w domu rodzinnym tylko miesiacemiesiące zimowe. W roku objawienia przebywała od wiosny do końca listopada w Ablandins u Jana Baptysty Pra. Podobnie jak Maksymin, nie umiała ani pisać, ani czytać, nie chodziła nigdy do szkoły i nie otrzymała prawie żadnego wykształcenia religijnego.

W grudniu 1846 roku przyjęto ją do szkoły prowadzonej przez [[Siostry Opatrzności Bożej]] w Corps. Przebywała tam jako pensjonarka do [[1850]] roku. Następnie w postulacie u tych sióstr [[Corenc]] k. Grenoble. Po dwóch latach pobytu nie została dopuszczona do złożenia ślubów. W [[1854]] roku wstąpiła do [[Karmelitanki|zakonu karmelitanek]] w [[Darlington (Anglia)|Darlington]] (Anglia). tamTam złożyła śluby zakonne 24 lutego [[1856]] roku. Na skutek problemów rodzinnych, rodzice byli ze sobą skłóceni i rozeszli się, Melania załamała się. Dlatego 24 września [[1860]] roku opuściła Darlington, udając się do [[Marsylia|Marsylii]], gdzie przebywała jej matka. W latach [[1867]]-[[1884]] przebywała pod opieką biskupa Petagni w [[Castellammare di Stabia]], [[Włochy]], prowadząc życie samotne. W roku [[1884]] powróciła do Francji do swojej matki w [[Cannes]] i Cannet w Alpach Nadmorskich. Po śmierci matki (1 grudnia [[1889]] roku) Melania przeniosła się do Marsylii. Przez cały ten okres usiłowała zrealizować projekt fundacji zakonu w [[Chalon-sur-Saône]] w diecezji [[Autun]]. Od [[1892]] roku zamieszkała we Włoszech, gdzie spędziła ostatnie lata swojego życia, życia niespokojnego, ale przykładnego. Zmarła w nocy z 14 na 15 grudnia [[1904]] roku w [[Altamura]] (w prowincji Bari) w wieku 73 lat.<br />

Pochowano ją w habicie [[Antonianki|Sióstr Antonianek]] w Altamurze. Dla uczczenia pamięci saletyńskiej pasterki, ks. bp Cecchini postanowił zbudować klasztor i kościół na Montecalvario. Kiedy dzieło ukończono władze pozwoliły – starającemu się o to księdzu Annibale di Francia – ekshumować ciało Melanii, które Siostry Antonianki umieściły z radością i czcią w grobowcu pośrodku nowego kościoła poświęconego Niepokalanemu Poczęciu Najświętszej Maryi Panny.