Manicheizm: Różnice pomiędzy wersjami

'''Manicheizm''' to system religijny stworzony w III w. n.e. przez [[Mani|Maniego]]. Manicheizm byłBył syntezą wielu religii: staroirańskiego [[Zaratusztrianizm| zoroastryzmu]], [[buddyzm|buddyzmu]] i [[chrześcijaństwo|chrześcijaństwa]]. Dwa podstawowe elementy systemu filozoficzno-religijnego manicheizmu to dualizm i podkreślanie poznania w procesie wyzwalania się spod wpływu zła. Wyznawcą (377-382), a później krytykiem manicheizmu był m.in. [[święty Augustyn]]. Manicheizm objął swoim zasięgiem znaczne obszary Azji, północnej Afryki i Europy.

W odróżnieniu od innych nurtów [[gnostycyzm|gnostycyzmu]] manicheizm miał ambicję religii uniwersalnej, nie zarezerwowanej jedynie dla wtajemniczonych. Mani prowadził działalność misyjną. Po próbach zdobycia wyznawców wśród buddystów w południowo-wschodnim Iranie, Mani powrócił do Persji, gdzie pod przychylnym okiem Szapura I, władcy państwa perskiego, i jego urzędników zdobywał swoich wyznawców w Persji. Przewodzony przez Maniego [[Kościół manichejski]] zaczął zdobywać wyznawców także poza granicami imperium. Po blisko ćwierćwieczu, zmienił się stosunek władz do manicheizmu, głównie ze względu na konflikty z hierarchiąhierarchami oficjalnej religii - [[Zaratusztrianizm| zoroastryzmu]]. Z ich inicjatywy około roku [[276]] r. Mani został stracony. Manichejczycy byli w Cesarstwie Rzymskim zwalczani zarówno przez władzę, jak i jeszcze silniej przez chrześcijańską ortodoksję. Również muzułmanie nie tolerowali ich, wyznaczając do ich ścigania specjalnych inkwizytorów. [[Kościół manichejski]] był w średnowieczu przez krótki okres czasu oficjalną religią państwa [[Ujgurowie|Ujgurów]], a w [[Chiny|Chinach]] przetrwał do XIV wieku (wiernych Kościoła spotkał tam [[Marco Polo]]).