Wzmacniacz gitarowy: Różnice pomiędzy wersjami

Pierwsze wzmacniacze gitarowe wykorzystywano na początku lat trzydziestych jako narzędzie pomagające gitarzyście 'przebić się' przez orkiestrę jazzową. Do ogólnego użytku wzmacniacze te weszły w roku [[1949]], kiedy [[Leo Fender]] wypuścił na rynek pierwszą seryjnie produkowaną gitarę elektryczną typu [[solid body]]{{fakt|data=2010-03}}.

We wzmacniaczach tranzystorowych [[przedwzmacniacz]] i wzmacniacz mocy oparte są wyłącznie na [[tranzystor]]ach. Początek ery wzmacniaczy tranzystorowych to lata 50., późniejszy okres (do lat 80.) to czas walki pomiędzy odchodzącymi do lamusa lampami a nowymi tranzystorami{{fakt|data=2010-03}}.

Wzmacniacze tranzystorowe mogą być wykonane przy wykorzystaniu [[element dyskretny|elementów dyskretnych]] (osobnych tranzystorów) bądź z użyciem przeznaczonych do tego celu [[układ scalony|układu scalonego]]. Technika dyskretna jest bardziej pracochłonna, pozwala jednak na uzyskanie niepowtarzalnych rezultatów i umożliwia szersze i bardziej szczegółowe kształtowanie brzmienia{{fakt|data=2010-03}}.

Posiada mieszaną konstrukcję [[przedwzmacniacz|preampu]] i [[końcówka mocy|końcówki mocy]]. Najczęściej spotykanym rozwiązaniem (tzw. hybryda standardowa) jest przedwzmacniacz oparty na lampie i tranzystorowa końcówka mocy, co pozwala uzyskać bardzo dużą moc muzyczną i stosunkowo niewielki ciężar urządzenia. W przypadku wzmacniaczy basowych, hybrydy stosuje się na porządku dziennym{{fakt|data=2010-03}}.

Rzadko spotykanym rozwiązaniem, jest zastosowanie tranzystorowego przedwzmacniacza i lampowej końcówki mocy (tzw. hybryda odwrotna). Rozwiązanie to ma wielu zwolenników z uwagi na to, że lampowa końcówka mocy "ociepla" brzmienie i jest znacznie bardziej dynamiczna niż tranzystor. Odwrotne hybrydy zaprzestano produkować w latach osiemdziesiątych{{fakt|data=2010-03}}.