Ibbi-Suen: Różnice pomiędzy wersjami

Za panowania Ibbi-Suena znacznie wzmaga się napór ze strony koczowniczych plemion [[Amoryci|Amorytów]]. Kolejnymi falami zalewają oni południową [[Mezopotamia|Mezopotamię]] co doprowadza do całkowitego otwarcia granic państwa. Namiestnicy prowincji i dowódcy lokalnych garnizonów kolejno zaczynają wypowiadać posłuszeństwo zarówno z własnej inicjatywy jak i pod presją zalewających kraj koczowników. Jako pierwsze ok. 2027r. pne. uniezależniają się [[Esznunna]] i [[Elam]]. Kilka lat później wódz amorycki o imieniu [[Naplanum]] przejmuje władzę w [[Larsa|Larsie]], leżącej w bezpośredniej bliskości stolicy [[Ur (miasto)|Ur]]. Od 6 roku panowania Ibbi-Suena (2024r. pne.) przestają napływać daniny z prowincji wschodnich państwa, m.in. z tak ważnych ośrodków jak [[Lagasz]] i [[Umma]]. Największe znaczenie ma jednak secesja [[Iszbi-Erra|Iszbi-Erry]], nielojalnego namiestnika [[Isin]], który wymusiwszy na królu zwierzchnictwo nad pradawnym centrum religijnym [[Nippur]], w 2017r. pne. otwarcie wypowiada posłuszeństwo i przyjmuje tytuł królewski, zakładając tym samym [[I dynastia z Isin|I dynastię z Isin]]. Utrata ostatniego szlaku aprowizacyjnego ([[Eufrat]]) i przechwycenie przez [[Iszbi-Erra|Iszbi-Errę]] środków na zakup zboża doprowadziło w zablokowanej stolicy do klęski głodu. Ostateczny cios upadającemu królestwu zadali Elamici - w 2005r. pne. wojska elamickie działając w sojuszu z [[Naplanum]]em, kontrolującym rejon [[Larsa|Larsy]], zdobyły i złupiły stolicę [[Ur]] i uprowadziły Ibbi-Suena do swej stolicy w [[Anszan]].