Kyŏnghŏ Sŏng’u: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Nauki i działalność: poprawa linków |
→Nauki i działalność: źródła/przypisy |
||
Linia 70:
Koreański sǒn po kilkuset latach prześladowań był wówczas na bardzo niskim poziomie i nieustannym wysiłkom Kyǒnghǒ należy zawdzięczać jego ponowny rozwój. Gdy miał czterdzieścikilka lat odbył misjonarską podróż po całej Korei. Był to punkt zwrotny w historii koreańskiego buddyzmu. Swoim zaangażowaniem ożywił nie tylko sǒn ale cały koreański buddyzm. Prowadził nauki i praktyki m.in. w takich klasztorach jak [[Pomo-sa|Pomo]], [[Sangwon-sa|Sangwon]], [[Sokwang-sa|Sokwang]]. Wybudował halę praktyki sǒn w klasztorze Haein. Zachęcał swoich uczniów do budowania świątyń w miastach i miasteczkach i sam wybudował kilka. Prowadził wędrowny styl życia, przenosząc się z miejsca na miejsce i wszędzie przyciągał ludzi.
Wychował pięciu wybitnych mistrzów sǒn: Yongsonga ([[1864]]–[[1940]]), Hanama ([[1876]]–[[1951]]), Hyewǒla ([[1861]]–[[1937]]), [[Suwǒl]]a ([[1855]]–[[1928]]) i [[Mangong Wǒlmyǒn|Mangonga Wǒlmyǒna]] ([[1872]]–[[1946]]). Ostatnia trójka zyskała sobie miano ''Trzech księżyców Kyǒnghǒ'' (''wǒl'' oznacza księżyc).
Był koreańskim mistrzem sǒn, a więc propagował typową i wręcz ortodoksyjną w koreańskim sǒnie praktykę konganową [[kanhua chan|hwadu]]. Jednak śladem najwybitniejszych mistrzǒw koreańskich – [[Chinul]]a, [[T'aego Poŭ]], [[Sosan Taesa|Sosana Taesy]] i innych, nie ograniczał praktyki tylko do siedzenia w medytacji i introspekcji konganu. Wykazywał bardzo silne tendencje do zjednoczenia szkoły sǒn ze szkołami doktrynalnymi. Dlatego śpiewanie sutr, recytowanie mantr traktował na równi z medytacją.
|