Ludwik I Grimaldi: Różnice pomiędzy wersjami

Dziadek [[Honoriusz II Grimaldi|Honoriusz II]], czując nadchodzący koniec życia, postanowił ożenić wnuka z bogatą panną z koneksjami na dworze francuskim. Naradzając się z doradcami, wybrał [[Szarlota Katarzyna de Gramont|Szarlotę Katarzynę de Gramont]] (1639-1678). Była ona córką Antoniego III, diuka de Gramont, Wielkiego Marszałka Dworu [[Ludwik XIV Burbon|Ludwika XIV]], króla [[Francja|Francji]]. Ślub Ludwika z Szarlotą Katarzyną odbył się w zamku [[Pau (Pyrénées-Atlantiques)|Pau]] w prowincji Bearn 30 marca [[1660]] r. [[Ludwik XIV|Ludwik XIV Burbon]], król francuski, podarował parze na własność księstwo Valentinois w [[Delfinat|Delfinacie]], księstwo Carladez w prowincji [[Lyon|lyońskiej]], markizat Baux i lordostwo (ordynację) [[Le Buis]] w [[Prowansja|Prowansji]]. Przynosiły one dochód 75 tys. [[liwr]]ów rocznie. Małżonkowie zamieszkali w [[Paryż]]u.

10 stycznia [[1662]] zmarł [[Honoriusz II Grimaldi|Honoriusz II]], cierpiący na podagrę. Nowym księciem został wnuk Ludwik I, który przeniósł się z żoną i synem do [[Monako]]. Urodziła trzy córki, w odstępie corocznym. W [[1666]] żona wyjechała do [[Paryż]]a. Zmęczyło jej monotonne życie w Monako. Prowadziła w stolicy swobodne życie. Była kochanką króla [[Ludwik XIV Burbon|Ludwika XIV]].

W marcu [[1667]] Ludwik I został pułkownikiem. Po powrocie do domu wystawił własny regiment i Kawalerię Monako. Brał udział jako dowódca w początkach [[Wojna dewolucyjna|wojny dewolucyjnej]] między Hiszpanią i Francją do maja [[1668]]. Uczestniczył w oblężeniu [[Lille]] i Alost. Za zasługi wojenne został [[parPar Francji|parem]]em Francji 5 czerwca [[1668]].

Po śmierci żony Ludwik I przyjechał do Paryża zająć się synem Franciszkiem Honoriuszem, który przebywał u rodziny Gramontów. Mieszkał przeważnie w [[Wersal]]u, przy zabudowaniach królewskich stajni. Pawilon odziedziczył po zmarłej żonie, która otrzymała go od króla [[Ludwik XIV Burbon|Ludwika XIV]]. Otrzymał jeszcze w spadku jej dom w Saint-Germain. Grimaldi postanowił zabiegać o wyższą pozycję na dworze. Pragnął otrzymać nominację na ambasadora. Walka o pozycję na dworze trwała przez dziesięć lat. Zaaranżował ślub syna [Antoni I Grimaldi|Antoniego]] z Marią de Lorraine, córką hrabiego Ludwika de Lorraine-Armagnac, bliskiego przyjaciela króla.

Cierpiał na reumatyzm i starzał się szybko. W [[1698]] po wielu latach spełniły się jego marzenia. Otrzymał nominacjęna ambasadora nadzwyczajnego Francji przy Stolicy Apostolskiej. Głównym jego zadaniem było uzyskanie poparcia papieża [[Innocenty XII|Innocentego XII]] w sprawie sukcesji tronu hiszpańskiego. Ludwik I wjechał do [[Rzym]]u z wielką pompą. Wydał na to swoją fortunę. Towarzyszyło mu trzech francuskich kardynałów w karocach z szóstką końmi podkutymi srebnymi podkowami. Nie wiadomo, jak się przyczynił do realizacji planów króla francuskiego. Król Hiszpanii [[Karol II Habsburg]] słuchał się zdania papieża i wskazał na następcę wnuka [[Ludwik XIV Burbon|Ludwika XIV]].