Autonomia Wileńszczyzny: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
ort. |
|||
Linia 12:
Polacy skupieni w najstarszej (powstała przed [[Sąjūdis]]em) niezależnej organizacji na Litwie, [[Związek Polaków na Litwie|Związku Polaków na Litwie]] (ZPL), jednoznacznie podczas I zjazdu poparli niepodległość Litwy: "''Dobro Litwy jest naszym wspólnym celem! Za wolność Naszą i Waszą''". Do autonomii prowadziły dwie drogi. Jedna we współpracy z Litwinami (autonomia od góry), którą poszedł ZPL i druga, realizowana oddolnie przez lokalnych działaczy wywodzących się z KPZR ([[Jan Ciechanowicz]], [[Czesław Wysocki]] z [[Soleczniki|Solecznik]]).
Liderzy ZPL wiązali duże nadzieje na zapewnienie praw mniejszości polskiej od góry przez nowe władze litewskie, w czym utwierdziła ich uchwała parlamentu w [[Wilno|Wilnie]] ze stycznia 1990 roku, w której zobowiązano rząd litewski do przygotowania projektu polskiej jednostki terytorialnej do [[31 maja]] [[1990]] roku.
Po styczniowej uchwale parlamentu litewskiego polscy liderzy powołali [[Rada Koordynacyjna|Radę Koordynacyjną]] dla utworzenia polskiej jednostki terytorialnej w składzie Litwy, na bazie dwóch gmin ([[Gmina rejonowa Wilno|wileńskiej]] i [[Gmina rejonowa Soleczniki|solecznickiej]]). W skład Rady Koordynacyjnej wchodzili radni różnych szczebli — gminy, miasta, rejonu i deputowani republikańscy, a więc każdy z nich posiadał mandat społeczny. Z czasem licząca 60 osób Rada Koordynacyjna wyłoniła prezydium, w skład którego weszli deputowani do parlamentu Litwy.
| |||