|
'''Dmitrij Grigoriewicz Szczerbaczow''' ros. Дмитрий Григорьевич Щербачёв, (ur. [[18 lutego]] [[1857]] - zm. [[18 stycznia]] [[1932]] [[Nicea]]) – [[Rosja|rosyjski]] wojskowy, [[generał]] piechoty (1914), generał adiutant armii [[Imperium Rosyjskie|Imperium Rosyjskiego]]go.
== Życiorys ==
Pochodzenia szlacheckiego. Ukończył Gimnazium Wojskowe im. Batchina w [[Orzeł|Orle]] i Michajłowską Szkołę Oficerską. Oficer od [[1876]]. Ukończył w [[1884]] Nikołajewską Akademię Sztabu Generalnego. Po zakończeniu akademii służył w sztabie Petersburskiego Okręgu Wojskowego, dowodził kompanią, batalionem, służył w sztabie dywizji piechoty, od maja [[1899]] oficer ds. zadań specjalnych w sztabie Wojsk Gwardii Petersburskiego Okręgu Wojskowego. Od września [[1898 ] szef sztabu 2 Dywizji Piechoty Gwardii, od czerwca [[1901]] dowódca 145 Nowoczerkaskiego pułku piechoty, potem Pawłowskiego pułku Gwardii Cesarskiej. W czasie ”krwawej„krwawej niedzieli” 9 stycznia [[1905]] w [[Petersburg]]u bezpośrednio dowodził wojskami dławiacymi demonstrację. Od [[1906]] w świcie cara, za zdławienie buntów w Kronsztadzie i buntów w 6 batalionie saperów. Od czerwca 1906 dowódca 1 Finlandzkiej Brygady Piechoty. Od 24 stycznia [[1907]] komendant Nikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego. W czasie jego kierowania akademią wprowadzono reformy nauczania uwzględniające doświadczenia [[wojna rosyjsko-japońska|wojny rosyjsko-japońskiej]]. Ściągnął do akademii na wykładowców młodych oficerów uczestników wojny 1904-05. 29 listopada [[1908]] mianowany generałem lejtnantem.
Od 14 grudnia [[1912]] dowódca 9 Korpusu Armijnego, z którym rozpoczął [[I wojna światowa|I wojnę światową]]. Na czele 9 Korpusu walczył w [[bitwa galicyjska|bitwie galicyjskiej]] i zajął [[Lwów]]. W okresie kwiecień - październik [[1915]] dowódca 11 Armii, październik 1915 – kwiecien [[1917]] dowódca 7 Armii we [[Front Południowo-Zachodni|Froncie Południowo-Zachodnim]].
Po [[rewolucja lutowa|rewolucji lutowej 1917]], od kwietnia 1917 wyznaczony pomocnikiem króla Rumunii, w tym czasie naczelnego dowódcy [[Front Rumuński|Frontu Rumuńskiego]] ds. prowadzenia operacji bojowych i dowódcą wojsk rosyjskich walczacych na tym Froncie. Zmienił na tym stanowisku gen. [[Władimir Sacharow|Władimira Sacharowa]]. W skład Frontu wchodziły 9, 4, 6 Armie rosyjskie i 1 i 2 Armie rumuńskie oraz w rezerwie 1 Korpus rumunski i rosyjskie: 3 Korpus Kawalerii i 29 Korpus Armijny.
Od 10 stycznia [[1918]] oficjalnie pomocnik naczelnego dowódcy ds. rozformowania Frontu Rumunskiego próbował zatrzymać rozłam w wojskach. Rosyjskie wojska frontu podporzadkował [[Dyrektoriat (Ukraina)|Dyrektoriatowi Ukrainy]]. Uczestniczył w formowaniu oddziałów ochotniczych we Froncie Rumuńskim. Próbował sformować 6 korpusów narodowych (2 polskie, 2 ukraińskie, rosyjski i muzułmański) do walki z Rosją Sowiecką. W lutum 1918 podpisał porozumienie pokojowe z Niemcami w Foksanach na mocy którego doprowadził do ocalenia Armii rumuńskiej. W marcu 1918 dał zgodę na wejście wojsk rumuńskich do [[Besarabia|Besarabii]].
18 kwietnia złożył dymisję i wyjechał do swojego majątku, który otrzymał od króla Rumunii. W listopadzie 1918, po kapitulacji niemiec przybył do [[Bukareszt]]u, gdzie rozpoczął rozmowy z przedstawicielem dowództwa francuskiego gen dyw. Anri Bertlo. Na jednym ze spotkań został mu wręczony Krzyż Wielki Legii Honorowej. W czasie rozmów uzyskał zapewnienie przedstawiciela Francji o udzieleniu pomocy rosyjskiej białej armii. 30 grudnia 1918 przybył w Jekatierinodar, gdzie został mianowany przedstawicielem wojskowym armii rosyjskiej przy Zjednoczonym Naczelnym Dowództwie wojsk interwencyjnych.
Na początku stycznia [[1919]] przez Serbię i Włochy dotarł do [[Paryż|Paryża]]a. Utworzył przedstawicielstwo zaopatrujące białą armię w Rosji, próbował formować oddziały ochotnicze w Czechach i Serbii z żołnierzy będących w niewoli, w celu wzmocnienia [[Armia Ochotnicza|Armii Ochotniczej]]. W lutym 1919 admirał [[Aleksander Kołczak]] zatwierdził go na tym stanowisku. W maju [[1920]] w związku z różnicą poglądów z gen. [[Piotr Wrangel|P. Wranglem]] dotyczacych wspólnych działań wojennych z Polską przeciw Rosji Sowieckiej był zamieniony na tym stanowisku przez gen. [[Jewgienij Miller|J. Millera]].
Wyjechał w 1920 do Nicei, gdzie żył za emeryture przyznaną mu przez króla rumuńskiego. po zakonczeniu wojny domowej w Rosji aktywności antybolszewickiej nie przejawiał.
== Bibliografia ==
* A. K. Zalesskij, Prawitieli i wojennaczalniki. Wyd. WECZE Moskwa 2000.
* Bolszaja Sowietskaja Encykłopedia t. 29, Moskwa 1978
| 