Claus Schenk Graf von Stauffenberg: Różnice pomiędzy wersjami

Udział Stauffenberga w spisku wymagał od niego ciągłego przebywania w biurze przy Bendlerstrasse i telefonowania do jednostek wojskowych w całej Rzeszy w celu aresztowania przywódców organizacji politycznych, takich jak [[Sicherheitsdienst|Służba Bezpieczeństwa]] i [[Gestapo]], był on jedynym z konspiratorów posiadającym regularny dostęp do Hitlera podczas jego spotkań z oficerami. Pomimo kalectwa, Stauffenberg w [[1944]] uzyskał awans na pułkownika i zgodził się osobiście przeprowadzić zamach na życie przywódcy Rzeszy, Adolfa Hitlera. Zamach miał miejsce w baraku narad w kwaterze najwyższego dowództwa wojskowego – [[Wilczy Szaniec|Wilczym Szańcu]] (mieszczącym się niedaleko [[Kętrzyn]]a) [[20 lipca]] [[1944]]. Stauffenberg przybył na miejsce wraz ze swoim adiutantem, [[Werner von Haeften|Wernerem von Haeftenem]]. Obaj skierowali się do pomieszczenia niedaleko baraku narad, gdzie Stauffenberg zdążył uzbroić -ze względu na swoje kalectwo – jedynie jeden ładunek (umieszczony w teczce), a także przez to, że do pokoju zapukał niemiecki żołnierz, wzywając Stauffenberga na naradę, co przesądziło o późniejszych wydarzeniach w pokoju konferencyjnym. Przekroczył próg baraku narad, gdzie przebywał w nim już [[Adolf Hitler]] i inni nazistowscy dowódcy, umieścił teczkę z bombą pod stołem niedaleko führera i szybko opuścił pokój pod pretekstem wykonania telefonu. W czasie narady jeden z jej uczestników potknął się o teczkę i przestawił ją za nogę dębowego stołu, dalej od [[Adolf Hitler|Hitlera]]. Stauffenberg odjeżdżając z miejsca zamachu, zaobserwował potężny wybuch, który utwierdził go w przekonaniu o niemożności przeżycia któregokolwiek z członków narady. Mimo iż w wyniku wybuchu zginęły cztery osoby, a wiele innych było rannych, [[Adolf Hitler|Hitler]] odniósł jedynie lekkie obrażenia. Przyczyną tego był dębowy stół, który ochronił go przed falą uderzeniową, a także fakt, iż Stauffenberg zdążył uzbroić tylko jeden z dwóch przygotowanych ładunków wybuchowych. Duże znaczenie odegrał również budynek, w którym odbyła się narada, jako że na krótko przed spotkaniem nagle zmieniono miejsce z betonowego bunkraschronu na drewniany barak ze względu na remont tego pierwszego, co automatycznie przesądziło o skierowaniu impetu wybuchu (fala uderzeniowa zmiotła lekki drewniany dach, osłabiając automatycznie siłę zniszczenia. Gdyby narada odbyła się w betonowym bunkrzeschronie, zapewne wszyscy uczestnicy zginęliby na miejscu, bo energia nie miałaby gdzie umknąć).