Piotr Tomicki: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
m uzupełnianie parametrów szablonu {{Duchowny infobox}} + WP:SK |
Mathiasrex (dyskusja | edycje) drobne techniczne |
||
Linia 46:
Zaraz po ukończeniu studiów rozpoczął praktykę w [[Kuria Rzymska|kurii rzymskiej]], zostając kanclerzem [[kardynał (godność)|kardynała]] [[Fryderyk Jagiellończyk|Fryderyka Jagiellończyka]], który nadał mu, pomimo że nie był duchownym, szereg beneficjów kościelnych, w tym archidiakonat krakowski. Po śmierci kard. Fryderyka trafił na dwór [[biskupi poznańscy|biskupa poznańskiego]], [[Jan Lubrański|Jana Lubrańskiego]], gdzie przebywał w latach [[1503]]-[[1506]]. Następnie trafił do kancelarii koronnej króla [[Zygmunt I Stary|Zygmunta Starego]], w służbie którego wielokrotnie posłował jako [[sekretarz królewski]] na [[Węgry]], [[Wołoszczyzna|Wołoszczyznę]] i [[Pomorze]]. Podczas swojej służby otrzymał od króla liczne nadania.
W [[1511]] przyjął święcenia kapłańskie, a w [[1514]] sakrę biskupią, przyjmując godność biskupa [[Przemyśl|przemyskiego]], a rok później został podkanclerzym koronnym (urząd ten sprawował do śmierci). W [[1515]] wraz z kanclerzem koronnym [[Krzysztof Szydłowiecki|Krzysztofem Szydłowieckim]] był głównym twórcą ugody z [[Habsburgowie|Habsburgami]]. Po śmierci [[Jan Lubrański|Jana Lubrańskiego]], w [[1520]] objął biskupstwo poznańskie, zrzekając się tronu w Przemyślu. W [[Wielkopolska|Wielkopolsce]] przebywał jednak sporadycznie, poświęcając się polityce i pracy na dworze królewskim. W [[1524]] r. objął godność biskupa krakowskiego (będąc nadal biskupem poznańskim), a także nuncjusza apostolskiego i kolektora danin papieskich. W [[1525]] zrzekł się tronu biskupiego w Poznaniu, a także doprowadził do ugody między królem a [[Albrecht Hohenzollern (1490-1568)|Albrechtem Hohenzollernem]]. Tomicki od [[1524]] jednocześnie pełnił funkcje biskupa krakowskiego i podkanclerzego koronnego, co było niezgodne z ówczesnym prawem polskim (były to tzw. ''[[incompatibilia]]''). Był z tego powodu jednym z głównych (obok Szydłowieckiego) przeciwników [[Ruch egzekucyjny|ruchu egzekucyjnego]].
Piotr Tomicki należał do najważniejszych przedstawicieli polskiego renesansu. Studia we [[Włochy|Włoszech]] i pobyt na dworze Jana Lubrańskiego, a także kontakty ze światłymi umysłami [[Europa|Europy]], w tym z [[Erazm z Rotterdamu|Erazmem z Rotterdamu]], ukształtowały w nim humanistyczne zainteresowania. Do głównych zasług Tomickiego należy jego mecenat nad artystami. Na jego polecenie Andrzej Górski spisał ''[[Acta Tomiciana]]'' – zbiór dokumentów z czasów sprawowania przez Tomickiego urzędu podkanclerskiego, na Akademii Krakowskiej utworzył Katedrę Prawa Rzymskiego oraz wprowadził nauczanie [[język grecki|greki]] i [[język hebrajski|hebrajskiego]]. W Wielkopolsce ufundował cenne płyty nagrobne: stryjowi w [[Szamotuły|Szamotułach]] i ojcu w Tomicach.
| |||